Το τέλος του κόσμου είναι εδώ, με ό,τι καταστροφή -βιομηχανική και μη- έχει αφήσει πίσω του ο άνθρωπος. Τα ζώα έχουν εξαφανιστεί μαζί, η ατμόσφαιρα είναι βαριά, αποπνικτική και η κλίμακα…τέραστια μην τυχόν και ξεφύγεις απ’ τον βυθό της. Μεγαλουπόλεις εγκαταλελειμμένες, γέφυρες που έχουν υποχωρήσει από φόβο μην συναντηθούν με την άλλη πλευρά που την έχει καταπιεί το πετρέλαιο. Το After Us υπογραμμίζει ένα πολύ πιθανό μέλλον για την ανθρωπότητα και τον κόσμο, με την…υπόσχεση (?) μιας δεύτερης ευκαιρίας. Τα Picollo Studios μετά το Arise:A Simple Story, ρισκάρουν με ένα μεγάλο (για indie) και φιλόδοξο project και τo After Us καταφέρνει να είναι ένας θρίαμβος δημιουργηκότητας.
Το παιχνίδι ξεκινάει και τελειώνει με την Gaia και ο σκοπός της είναι η αποκατάσταση της ισορροπίας και η διάσωση ψυχών και αναμνήσεων μετά το τέλος του κόσμου. Η διαφαινόμενη αίσθηση μοναξιάς είναι πολύ έντονη, βαριά στους μικρούς της ώμους, κάτι το οποίο δεν θα νιώσεις όσο προσπαθεί να περιηγηθεί σ’ αυτόν τον τεράστιο κόσμο, παρά κάθε φορά που η προσπάθεια της θα είναι επιτυχής. H Γαία λειτουργεί σαν φάρος ομορφιάς σε αυτό το χάος καθώς τα βήματα της αφήνουν πίσω τους γρασίδι, λουλούδια και ζωή και η ανυπομονησία της να ολοκληρώσει το έργο της σχηματίζεται στις εκφράσεις του προσώπου της, στο σώμα της που ραγίζει μετά από κάθε αποκατάσταση. Το ταξίδι της σε αυτόν τον κόσμο θα είναι μεγάλο, πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι φανταζόμουν ότι ένα indie game θα μπορούσε να είναι. Και εδώ κερδίζεται και το μεγάλο στοίχημα, διότι, ενώ είναι platforming game με ότι αυτό συνεπάγεται στον τρόπο περιήγησης, η μέθοδος πραγμάτωσης του κάθε double jump ή dashing ability μαζί με το art design που το περιβάλλει, ολοκληρώνεται με τρόπο δημιουργικό, υπέροχο.
Κάθε περιβάλλον απλώνεται κυριολεκτικά σε όλο τον κόσμο και συνδέεται με διακλαδιζόμενα μονοπάτια και διάφορες προκλήσεις. Μια τόσο τρομακτική αποστολή σαν αυτή που αναλαμβάνεις σαν παίκτης ακολουθείται κι από ένα αίσθημα απελπισίας και απεικονίζεται και στην Γαία ιδιαίτερα προς το τέλος του ταξιδιού. Κοιταζόμενος στον καθρέφτη ένιωσα σαν να είχα περπατήσει όντως όλη την γη, σαν να είχα κινδυνέψει πολύ. Η κλίμακα του παιχνιδιού είναι τουλάχιστον τρομακτική, όσοι πάσχετε από υψοφοβία μείνετε μακριά…ή και ευκαιρία να υπερνικήσετε τους φόβους σας. Τα abilities που θα αποκτήσετε κατά τη διάρκεια αυτής της αποστολής πολλά και διάφορα και θα κάνουν το ταξίδι λίιιιγο πιο εύκολο, αλλά ο θάνατος παραμονεύει παντού. Ο νόμος της βαρύτητας θα γίνει ο χειρότερος εφιάλτης. Στον βυθό θα νιώσετε γυμνοί και απροστάτευτοι. Το παιχνίδι μπορεί να γίνει πολύ σκληρό, θα χαθείς, θα απελπιστείς, αλλά είναι αυτός ο σκοπός της δημιουργίας του που δεν σου αφήνει περιθώρια να το εγκαταλείψεις. Το χάος απεικονίζεται τόσο απελπιστικά όμορφο που σε ρουφάει σαν μαύρη τρύπα.
Δεν υπάρχει λόγος σε μια κριτική για ένα τέτοιο παιχνίδι να επεκταθώ σε περαιτέρω αναλύσεις για το platforming, το gameplay, το μέι σέι τέι. Αν έπρεπε με το ζόρι να βρω κάτι αρνητικό, αυτό μάλλον θα ήταν η μουσική του. Όχι ότι δεν είναι καλή, μάλλον ότι δεν σε απογειώνει σε πολλά σημεία του παιχνιδιού, είναι μονότονη σαν να έχει εκλείψει κι αυτή λόγω των συνθηκών. Ίσως να ήταν κι αυτός ο σκοπός της, αλλά τελικά δεν θα την θυμάμαι στο μέλλον. Πέρα απ’ όλα αυτά, τα indies είναι ο πραγματικός λόγος που παίζουμε παιχνίδια και είναι ευκαιρία με αυτό το διαμαντάκι να το θυμηθείς. Έχει φτιαχτεί με πολύ περισσότερη αγάπη από κάθε triple A game της κακιάς ώρας που τρώμε με το κιλό κάθε χρόνο από αδηφάγους δημιουργούς και εταιρείες, γιατί να μην του δώσουμε την ευκαιρία που του αξίζει; Υπεράνω βαθμολογίας και μην παρεξηγηθώ, προφανώς και δεν μιλάμε για το τέλειο παιχνίδι ( Silent Hill 2 βγαίνει μια φορά, σόρρυ, 2), μιλάμε για ένα πανέμορφο, επίκαιρο και φιλόδοξο δημιούργημα. Το λες και έργο τέχνης. Salute
