Η 11χρονη Sophie (Frankie Corio) πηγαίνει διακοπές με τον 30χρονο πατέρα της Calum (Paul Mescal) σε ένα τουριστικό θέρετρο της Τουρκίας. Με την κάμερά τους κινηματογραφούν την ειδυλλιακή διαμονή τους εκεί, τα μπάνια στη θάλασσα, τα παιχνίδια, τις παρέες, τις βραδινές βόλτες, όλα εκείνες τις στιγμές που χαράσσονται στη μνήμη του κοριτσιού και το ακολουθούν για την υπόλοιπη ζωή του. Είκοσι χρόνια αργότερα, η Sophie (Celia Rowlson-Hall), ενήλικη πλέον παρακολουθεί τις κασέτες που, εκτός από τις αναμνήσεις των διακοπών της, κρύβουν και κάτι περισσότερο: τη φιγούρα του πατέρα της, ενός κλειστού και λιγομίλητου ανθρώπου, ο οποίος δεν βρίσκεται πια στη ζωή της.
Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της η 35χρονη Σκοτσέζα Charlotte Wells αντλεί έμπνευση από τη δική της παιδική ηλικία και τις διακοπές της στην Ισπανία, τις οποίες είχε και η ίδια κινηματογραφίσει με παρόμοιο τρόπο και φτιάχνει μια γλυκόπικρη ιστορία ενηλικίωσης, που σε χτυπά αθόρυβα στο συναίσθημα χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις. Βάζει τους πρωταγωνιστές της, έναν πατέρα με την κόρη του, που άνετα περνούν και για αδέρφια, λόγω της πολύ μικρής διαφοράς στην ηλικία τους, να ζουν αυτό που πολύ αργότερα θα αποδειχθεί ότι ήταν οι τελευταίες στιγμές ξεγνοιασιάς χωρίς να το γνωρίζουν, πριν τους χτυπήσουν για τα καλά ο χρόνος και η ζωή.
Η ταινία δεν διαθέτει μεγαλειώδεις σκηνές, ούτε πομπώδεις υποκριτικές. Είναι ήσυχη, μαζεμένη, δεν χρειάζεται να φωνάξει, δεν χρειάζεται καν πολλή μουσική για να τη βοηθήσει. Αρκείται στη στωική ερμηνεία του Paul Mescal (του Connell από το Normal People) και τη ρεαλιστική ζωηράδα της Frankie Corio, μιας από τις καλύτερες ηθοποιούς που έχω δει σε αυτή την ηλικία, για να δημιουργήσει κάτι που θα θυμήσει στον καθένα κομμάτια από κάποιες δικές του παιδικές διακοπές, πριν από πολλά, ξεχασμένα χρόνια.
Η Sophie είναι πανέξυπνη και διαθέτει περισσότερη αντίληψη και συναισθηματική νοημοσύνη από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της. Παρατηρεί συνεχώς τον κόσμο των ενηλίκων και κινείται ανάμεσά σε αυτούς, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει όλα όσα κάνουν. Αλληλεπιδρά με τον πολύ νέο μπαμπά της και οι δυο τους κάνουν όμορφη παρέα. Ακόμα κι αν εκείνος δυσκολεύεται να χειριστεί αυτόν του τον ρόλο, το μεταμφιέζει επιμελώς και εκπληρώνει το χρέος του απέναντι στην κόρη του.
Η ταινία αφήνει να εννοηθεί ότι ο Calum υποφέρει από κάτι, χωρίς να μας δίνει πολλά στοιχεία για να καταλάβουμε τί είναι αυτό. Μπορεί να είναι κάποια αρρώστια, ψυχική ή σωματική, μπορεί κάποιος εθισμός. Μπορεί ο Calum να βασανίζεται από την ανασφάλειά που του δημιουργεί ο ρόλος του ως πατέρα ή από την αγάπη του για τη μητέρα της Sophie, την οποία φαίνεται να μην έχει ξεπεράσει. Τόσο το μικρό κορίτσι όσο κι εμείς παρακολουθούμε τον άνθρωπο αυτό ως θεατές, χωρίς να είμαστε σίγουροι για πολλά. Το μόνο που μας μένει τελικά από αυτόν είναι οι κασέτες, οι οποίες έχουν φυλάξει, μαζί με την παιδική ηλικία του κοριτσιού και την ανάμνησή του σε μια ανέφελη περίοδο, κάτω από τον καλοκαιρινό ουρανό, με τη μυρωδιά του αντηλιακού, που απλώνουν κάθε φορά παρέα πριν το μπάνιο, να κυριαρχεί.
Κι αν η υπόλοιπη ταινία δεν αρκεί για να σας συγκινήσει, τότε σίγουρα θα το πετύχει μια από τις τελευταίες σκηνές, όπου πατέρας και κόρη χορεύουν στους ρυθμούς του Under Pressure με τις σπαρακτικές φωνές των Freddie Mercury και David Bowie να αντηχούν λίγο πριν πέσει η αυλαία…
