Ποιος είναι ο λόγος που παίζουμε video games; Είναι στιγμές χαλάρωσης, αποτοξίνωσης, είναι μυσταγωγία στην οποία η συμβολή όλων των χαρακτηριστικών του παιχνιδιού – από gameplay μέχρι τον τομέα της μουσικής -δημιουργούν μια αναντικατάστατη αίσθηση simulation; Το Metal Gear Solid κουβαλάει αυτό το πρόσημο θρύλου εξαιτίας των γοητευτικών αναμετρήσεων και τη σαδιστική ικανοποίηση υπεροχής που απολαμβάνει ο παίκτης; Ή μήπως στέκει σαν κορωνίδα με στάτους αριστουργήματος εξαιτίας της βαθειάς θεματικής και του ψυχολογικού του υπόβαθρου; Υπάρχει πιθανότητα να είναι όλα αυτά μαζί και αν ναι γιατί συζητάμε γι αυτά σε μια κριτική για το νέο παιχνίδι της Deck13, δημιουργό του τιμιότατου The Surge ; Η απάντηση βρίσκεται στον πανέμορφο και ταυτόχρονα εγκληματικά αναξιοποίητο κόσμο του Atlas Fallen και κυριότερα στο τελείως κενό περιεχόμενο του.
Ξεκινώντας απ΄τα θετικά καθώς δεν πρόκειται για ένα κακό παιχνίδι, μιλάμε για ένα action RPG με αρκετά metroidvania στοιχεία, το οποίο είναι βαθιά επηρεασμένο απ’ τα γούστα των God of War, Nier Automata & Devil May Cry…σε πολεμικό επίπεδο. Εξελικτικά κατά την σχετικά σύντομη διάρκεια αυτού του open world adventure (δεν ξεπερνάει το 14ωρο) το combat system λάμπει σε μια ισορροπημένη battle κλίμακα που ενώ δεν αγγίζει επίπεδα give me God of War δυσκολίας σε κανένα mode, βρίσκει τον τρόπο να κρατάει το ενδιαφέρον αυξάνοντας μαζί με τις δυνάμεις σου και το damage που απορροφάς. Όλο το focus είναι στραμμένο σε μια στενή ιστορία με θεαματικές διασκεδαστικές μάχες, που φαντάζομαι σ’ ένα co-op mode που προσφέρεται στις δυνατότητες, μπορεί να το κάνει να λάμψει ακόμα περισσότερο. Και δεν υπάρχει τίποτα επιλήψιμο σε αυτό, απολαμβάνω πλέον πολύ περισσότερο ένα σύντομο διασκεδαστικό story driven παιχνίδι τύπου The Order από κάτι επιβλητικά game changer (θα πνιγώ) παιχνίδια των 60+ ωρών.
Η μουσική είναι ένα από τα selling points του παιχνιδιού, συχνά δημιουργεί ανατριχιαστική ατμόσφαιρα σε βαρετά boss battles που νιώθεις ότι τα έχεις ξανακάνει λίγο πριν. Το ταξίδι σου στην αμμώδη επιφάνεια αποκτάει μια ποιητική άυρα, οι στιγμές χαλάρωσης μέσα στον κόσμο επιδρούν σαν οάσεις στην έρημο που περιηγήσε και η πείνα του βασικού σου εχθρού Thelos βρυχάται μέσα από πομπώδεις over the top συνθέσεις. Κοινώς it doesn’t get more epic than this. Αλλά νομίζω ότι κάπου εδώ έχω εξαντλήσει και όλα τα καλά στοιχεία του παιχνιδιού, έχοντας και την ανησυχία ότι η ανάγκη μου να το συμπαθήσω (καθότι το περιτύλιγμα σε πρώτη ματιά με ικανοποιεί), τυφλώνει το ένα και μοναδικό συναίσθημα που πραγματικά ένιωσα βιώνοντας το Atlas Fallen: αυτό της απόλυτης βαρεμάρας.
Είμαι φαν των open world παιχνιδιών κι έχω βυθιστεί ώρες ατελείωτες σε games αυτής της κατηγορίας έχοντας 2 απ’ αυτά και στo προσωπικό μου top5. Δεν θέλω να λειτουργήσω ως αρνητικά επιδραστικός πυλώνας σε κάτι που είμαι σίγουρος ότι έχει το κοινό του εκεί έξω και θα αγαπηθεί αναλόγως, but man…πόσο πιο ρηχός μπορείς να γίνεις σε μια εποχή που ο κλάδος θέτει νέα standards κάθε χρόνο. Το Γάντι, the gauntlet που είναι και το βασικό μας όπλο, εμφανίζεται απ’ το πουθενά και λειτουργεί σαν ένα χαμένο πνεύμα, το οποίο κυριολεκτικά…δεν βάζει γλώσσα μέσα του ρε φίλε, λέει τόσα πολλά χωρίς να λέει τίποτα και δεν αφήνει καν την γοητεία της σιωπής στην έρημο να σε ρουφήξει. Συχνά νιώθει κιμπάρης και αρχοντικός με τις δυνατότητες που αποκτάμε χάρη στην ύπαρξη του, γεγονός που το καθιστά ακόμα πιο ανυπόφορο. Απλά ΣΚΆΣΕ φίλε μου, σκάσε λιγάκι σε παρακαλώ, έχω πονοκέφαλο και δεν υπάρχει πια Depon στον Atlas! Αφανίστηκε μάζι με την ανθρωπότητα εξαίτιας κάποιων ηλίθιων σαν εσένα!Ουπς, δεν θέλω να σποιλάρω – ή και θέλω, δεν έχει καμία σημασία. Θέλω βαρέα και ανθυγιεινά σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις και μάντεψε, δεν θα τα λάβω. Όπως ούτε εσύ τα λεφτά σου πίσω, οπότε συνέχισε με δική σου ευθύνη.
Βρίθει λαθέων και μπαγκέων που θα μπορούσα να προσπεράσω, αλλά διάολε παίζω σε performance mode, what the hell is going on? Το προσπέρασα κι αυτό με ανοιχτό μυαλό, ενθυμούμενος bugs σε αγαπημένα παιχνίδια που δεν μου χάλασαν ποτέ την τελική γεύση, μόνο και μόνο για να έρθω κάποια εκατοντάδες καρέ μετά αντιμέτωπος με το χειρότερο character creation of mankind και ενός ανυπόφορου lipsync που με κατάφερε να σκιπάρω το 90% των cut scenes. Και λέω Hallilejuh γιατί οι καλοί σε αυτό το γκέιμ είναι υπέρκαβλοι και οι κακοί πίνουν τσάι σε επίχρυσες σκηνές γελώντας σατανικά πάνω απ΄τα κουφάρια των αποτεφρωμένων εχθρών, η φάση είναι χιλάριους. Σε κάθε γαμημένη σκηνή νιώθεις ότι υπάρχεις από…πέρυσι σε αυτόν τον κόσμο αφού κάθε δευτερόλεπτο το exposition πέφτει σαν βροχή από βιτριολικό οξύ. Από που στον διάτανο έχουμε έρθει τέλος πάντων εμείς, ποιοι είμαστε, που πάμε? Ξέρεις τι, δεν πήρα καμία απάντηση αλλά είμαι πολύ χαρούμενος γι αυτό. Γράφω αυτή την κριτικάρα για να θυμάσαι ότι την ώρα που πλατσουρίζεις την κοιλάρα σου σε κάποια παραλία, κάποιοι εδώ πίσω στο θερμοκήπιο θυσιάζονται για σένα.
Αν τελικά θέλεις τόσο πολύ να αποκτήσεις αυτό το μετρίου αναστήματος δημιούργημα γιατί γουστάρεις άμμο και παραλία, πάρτο φίλε μου, καλά θα περάσεις, μάλλον. Παραείμαι γαμημένα μεγάλος γι αυτά τα σκατά. Αργεί ο Οκτώβρης?
