Μετά από αρκετή ανυπομονησία και πολύ καλό marketing, η live-action ταινία “Barbie” ήρθε και προκάλεσε χάος στο πέρασμά της. Η συγκεκριμένη ταινία δίχασε το κοινό, το οποίο παρουσιάζει ανάμεικτα συναισθήματα. Σε λιγότερο από δύο ώρες, η ταινία χώρισε τους θεατές, αφενός στα άτομα που την αντιμετωπίζουν ως μια ενδυναμωτική ταινία φεμινισμού και αφετέρου στα άτομα που την θεωρούν κακή απεικόνιση του φεμινισμού.
Αναμφισβήτητα, ο φεμινισμός είναι βασικό στοιχείο της ταινίας, γεγονός που λειτουργεί δεδομένου ότι πρόκειται για κούκλες με τις οποίες παίζουν κατά κύριο λόγο κορίτσια. Όταν αναφερόμαστε στην Barbie, είτε στις κούκλες είτε στα κινούμενα σχέδια, οι πρώτες μας σκέψεις θα είναι οι γυναικείες φιγούρες, σε αντίθεση με τις αντρικές, οι οποίες μπορεί να είναι και ανύπαρκτες μερικές φορές. Έτσι, και στον φανταστικό κόσμο της Barbie, οι γυναίκες κυριαρχούν, όχι μόνο επαγγελματικά αλλά και κοινωνικά, ενώ οι άντρες όχι μόνο δεν έχουν κάποιο βασικό ρόλο, αλλά δεν έχουν ούτε δευτερεύων.
Η ταινία, λοιπόν, πραγματεύεται την ιστορία της Barbie, η οποία υποφέρει από υπαρξιακή κρίση. Στην προσπάθεια της να ανακαλύψει για ποιο λόγο αλλάζει δραστικά η ζωή της, συναντάει την περίεργη Barbie, η οποία δίνει στην πρωταγωνίστρια ένα δίλημμα: “Να μείνει στον φανταστικό της κόσμο ή να πάει στον πραγματικό και να βρει την πηγή του προβλήματος”. Γρήγορα, όμως, συνειδητοποιεί πως δεν είχε ποτέ επιλογή και πως αναγκαστικά πρέπει πάει στον πραγματικό κόσμο.
Εκεί έρχεται αντιμέτωπη με ένα τελείως διαφορετικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, κατά το οποίο κυριαρχούν οι άντρες. Ακόμα και τα νεαρά κορίτσια αντιμετωπίζουν την Barbie ως ένα προϊόν της πατριαρχίας, εφόσον υποστηρίζει μη ρεαλιστικά πρότυπα ομορφιάς. Η υπόθεση έχει σίγουρα περιθώρια βελτίωσης και παρ’όλο που μου άρεσε σαν ιδέα, η εκτέλεση δεν ήταν όσο καλή όσο περίμενα. Το trailer της “Barbie” μου δημιούργησε υψηλές προσδοκίες, που η ταινία δεν κατάφερε να ικανοποιήσει σχεδόν καθόλου.
Καταλαβαίνω τα άτομα που προβληματίστηκαν με το φεμινιστικό στοιχείο της ταινίας, καθώς είμαι ένα από αυτά. Μια συνήθεις κριτική της ταινίας είναι πως παρουσιάζει την μητριαρχία ως το μόνο σωστό σύστημα και την πατριαρχία ως κάτι διεφθαρμένο. Αξίζει να σημειωθεί πως η μητριαρχία απεικονίζεται μέσα από τον κόσμο της Barbie, τον οποίο ακόμα και εμείς τον αντιμετωπίζουμε ως ένα προϊόν που προορίζεται για κορίτσια και στον οποίο πρωταγωνιστούν κορίτσια.
Στην ταινία η μητριαρχία δεν προέρχεται από έναν τελείως καινούργιο κόσμο, αλλά από την Barbie, που είναι ένα αρκετά οικείο πρόσωπο στα νεαρά κορίτσια. Γι’αυτό τον λόγο πιστεύω πως η τοποθέτηση της ταινίας στο ζήτημα της μητριαρχίας δουλεύει, καθώς αυτό το σύστημα υπάρχει ούτως ή άλλως στον κόσμο της Barbie που ξέραμε. Εντούτοις, δεν με προβληματίζει τόσο το θέμα της Barbie, όσο του Ken. Σίγουρα, η Barbie δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο σαν χαρακτήρας και ήταν η τυπική Barbie που όλοι ξέρουμε. Πετυχημένη, ταλαντούχα, πανέμορφη και κυρίως αψεγάδιαστη. Το καλύτερο στοιχείο της Barbie, όμως, είναι ότι την υποδύεται η μια και μοναδική Margot Robbie. Θυμάμαι να βλέπω την ταινία “The Wolf of Wall Street” και να σκέφτομαι πόσο μοιάζει η Margot Robbie με την Barbie, οπότε ενθουσιάστηκα με αυτή την επιλογή.
Όσον αφορά τον Ken, πιστεύω πως ήταν το καλύτερο στοιχείο της ταινίας, μιας ταινίας στην οποία υποτίθεται πως πρωταγωνιστεί η Barbie. Αναμφισβήτητα, μου άρεσε περισσότερο από την Barbie, πράγμα που δεν περίμενα σε καμία περίπτωση. Ήταν αστείος, διασκεδαστικός και ο Ryan Gosling έκανε φανταστική δουλειά. Ο Ken έδωσε την απαραίτητη δόση κωμωδίας σε αυτή την πολιτική διαμάχη που προκάλεσε η ταινία. Ομολογώ πως απογοητεύτηκα αρκετά με την Barbie σαν χαρακτήρα, αλλά ευτυχώς υπήρχε ο Ryan Gosling ως Ken να σώσει την κατάσταση έστω και λίγο.
Η σκηνογραφία στον πραγματικό κόσμο μου ήταν αδιάφορη, αλλά θέλω να τονίσω τον κόσμο της Barbie, ο οποίος με εντυπωσίασε. Ένα μέρος που ξεχωρίζει για την μοναδική του διακόσμηση, εφόσον μας θυμίζει τα κουκλόσπιτα που είχαμε ή που θα θέλαμε να είχαμε και εμείς μικρές. Αυτό που με εντυπωσίασε ακόμα περισσότερο είναι το γεγονός πως δεν χρησιμοποίησαν CGI για τον κόσμο της Barbie, αλλά ήταν κανονικά σκηνικά.
Η βασική μου κριτική είναι πως στις 42 ταινίες κινουμένων σχεδίων που υπάρχουν στον κόσμο της Barbie, οι άντρες δεν με ενδιέφεραν καθόλου, ενώ στην συγκεκριμένη μόνο ο Ken μου άρεσε. Οι 42 αυτές ταινίες, τουλάχιστον οι περισσότερες από αυτές, καταφέρνουν να παρουσιάζουν ένα ενδυναμωτικό γυναικείο πρότυπο, σε σημείο που η παρουσία των ανδρών δεν σε ενδιαφέρει τόσο, χωρίς να τους υποτιμά.
Περίμενα πως η συγκεκριμένη ταινία θα ακολουθήσει αυτή την φόρμουλα και θα είναι μια απλή χαλαρωτική και διασκεδαστική κωμωδία, όπου θα λάμπει η Barbie. Δεν το πιστεύω πως ο Ryan Gosling και ο χαρακτήρας του, ο Ken, ήταν το καλύτερο μέρος σε ταινία Barbie. Πιστεύω πως η παραγωγή έκανε καταπληκτική δουλειά με το marketing, το casting και τα σκηνικά. Δυστυχώς, η υπόθεση δεν με ικανοποίησε, παρ’όλο που η ιδέα της live-action ταινίας Barbie με ενθουσίασε.
