Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο ευγενικός γίνεται σ’ αυτήν την κριτική,αλλά…δεν είμαι Βούδας. Σε πχιο ουράνιο και πχιο τόξο, αγαπητά InGame Studios, που μας πληροφορείτε στην οφίσιαλ σελίδα σας ότι ΑΓΑΠΆΤΕ τα βίντεο γκέιμς, σκεφτήκατε ότι “είναι χειρότερο από Android game, το κυκλοφορούμε”. Παρακολουθώντας το trailer πριν μήνες, δεν περιμέναμε προφανώς το επόμενο ground breaking παιχνίδι, αλλά μια σκέψη ότι τουλάχιστον θα διασκεδάζαμε, την κάναμε σχεδόν όλοι. Κι αυτό γιατί πιστέψαμε τα ανόητα βόδια, ότι θα παίρναμε κάτι σε FPS Gta, με ολίγη από χρυσόσκονη Hollywood. Τα ονόματα πολλά, τόσα που αν ήταν squad ταινίας του Ταραντίνο θα τρίβαμε τα χέρια μας. Κι αν νομίζετε ότι οι αστέρες κάνουν καλά την δουλειά τους σ’ αυτό το πανηγύρι, oh well, γιου γκοτ ενάδερ θινγκ κάμινγκ μπέιμπι.
Ας ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά και θα φτάσουμε και στα των πρωταγωνιστών. Η ιστορία (γκχμ γκχμ, σόρρυ, πνίγηκα) αφόρα έναν wannabe μαφιόζο στα πρώτα του βήματα και εξελίσσεται στο στήσιμο της “επιχείρησης” του, στο Miami των 90ς. Αυτό. Τίποτα άλλο. Στο εισαγωγικό μέρος ομολογώ, ξεγελάστηκα. Κάτι το ruthless gunning των μπατσέων, κάτι οι Bodycount στο background και οι ριφάρες τους, σκέφτηκα “Οκ, θα περάσουμε καλά”. Γρήγορος θάνατος (δεν νομίζω ότι μπορείς να τον αποφύγεις) και καλοσώρισμα από Τσακ μαδεφακιν Νόρις. Σόρρυ, τι είπες Τσακ, δεν σε ακούω. Ναι μπορείς να επαναλάβεις λίγο πχιο δυνατά; Όχι; Καλά, καλά Τσακ, το κρατάμε. Και μόλις περιγράψαμε την φιλοσοφία ενός απ’ τα πιο τεμπέλικα παιχνίδια όλων των εποχών. Άπειρα bugs, frame dropping ανά μιλισεκόντ και σχεδιασμός μηδέν.
Εξαντλώντας προφανώς όλο το μπάτζετ, σε τεράστια (στα χαρτιά πάντα) ονόματα, οι μηχανισμοί και ο σχεδιασμός πήγανε περίπατο. Οκ, άρα τουλάχιστον έχουμε καλό voiceover και storytelling. Νο. Οι ηθοποιοί περνάνε μπροστά από μικρόφωνα και αμολάνε ατάκες, πιθανότατα πίνοντας καφεδάκι και οι ιθύνοντες των στούντιο τους φωνάζουνε “Πολύυυ καλόοοο” στο πρώτο take. Ο τεράστιος και αγαπημένος μου Michael Madsen, είναι κοντά 70 χρονών, υποδύεται τον 35άρη και ακούγεται 90. Πόση προσπάθεια ρε Μιχαλάρα;; Ο Danny Trejo δεν ξέρω γιατί υπάρχει στην αφίσα, νομίζω άκουσα μια ατάκα του, ο Rooker κάνει τον Touchdown με μαύρες γραμμές κάτω απ’ τα μάτια του γιατί…αμερικάνικο ποδόσφαιρο ρε αρκουδαίοι τι γιατί, ο Vanilla Ice (ο πχιος????) είναι γκάνκστα και τουπεκί ψιλοκομμένο, ραπάρει, κάνει ντιλς και δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης και ο Danny Glover κάνει ίσως την πιο μαγκιόρικη και τρου ερμηνεία. Και λέω ίσως, γιατί δόξα τον πανάγαθο στο παιχνίδι υπάρχει η μια και μοναδική Kim Basinger. Κιμ…σ’ ευχαριστώ για όλα. Δεν νομίζω να άντεχα αλλιώς. Ο Chuck Norris απ’την άλλη, διαβάζει ατάκες από χαρτοπετσέτες σκονάκι που είχε καβάτζα απ’ το σπίτι. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς.
Αν αντέξατε μέχρι εδώ και ξεφυσάτε από ανακούφιση γιατί τελείωσε το μαρτύριο…σουρπράιζ! Μηχανισμοί talking, ναι, δεν υπάρχουν μηχανισμοί. Βρίσκεσαι μονίμως σε μια βάση δεδομένων με επαναλαμβανόμενα cut scenes, όπου οργανώνεις το επόμενο κράιμ σου, διαλέγεις κρουυυ και που θες να πας στον χάρτη. “Α έχει χάρτη” λες, άρα και ποικιλία στο world building! Ναι, όχι ακριβώς, κάθε αποστολή που αναλαμβάνεις αλλάζει μόνο στα χαρτιά. Επισκέπτεσαι τα ίδια μέρη με διαφορετικό καμουφλάζ, indoors είναι όλα μια λούπα. Ακραίο, λες. Μμμ όχι, το ακραίο είναι το πόσο κακό είναι το gun battle και η ανταπόκριση που λαμβάνεις απ’ το χειριστήριο σου. Για την ακρίβεια, έχω συρραπτικό δεκαετίας ’80 με καλύτερη ανταπόκριση. Τα γραφικά είναι αστεία τουλάχιστον και δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί την τιμή των 40έουροζ (!!!!!!) για ένα παιχνίδι που δεν ξέρω καν αν χωράει στην κατηγορία των android games, γιατί διάολε, έχουμε παίξει κι εκεί καλύτερα παιχνίδια, πως να το κάνουμε. Κι επειδή τα InGame Studios δεν αστειεύονται, αν είναι να βγάλουν καυτή πατάτα, θα την βγάλουν με multiplayer mode. Στο οποίο δεν αλλάζει τίποτα.
“Ουφ”, λες, “τελείωσες; έχω να βγάλω βόλτα και τον σκύλο”. Κάτσε κάτω! Σου έχω φυλάξει το καλύτερο για το τέλος. “Μα πως είναι δυνατόν να υπάρχει κι άλλη λάσπη που μπορείς να ρίξεις σ’ αυτό το δύσμοιρο το γκέιμ που δεν κάλυψε τα ελιτιστικά σου γούστα” σε ακούω με απόγνωση να ψελλίζεις. Ε λοιπόν μάγκα μου αυτοκρατορικέ που έκατσες να διαβάσεις μέχρι εδώ γιατί η ίντριγκα σε τρέφει και το ξέρεις, πάρε το κερασάκι, δώρο από έναν άγνωστο. ΤΟ ΠΑΙΧΝΊΔΙ ΑΥΤΌ, ΕΊΝΑΙ ROGUE! Ναι αλήθεια σου λέω, αν υποθέσουμε ότι αντέχεις και λες ας του δώσω μια ευκαιρία, αν πεθάνεις (θα πεθάνεις, είναι πολύ κακό για να τα καταφέρεις και όχι δύσκολο), ξεκινάς απ’ την αρχή να κάνεις τις ίδιες, over and over αποστολές. Απλά για να σου απαλύνουν τον πόνο οι δημιουργοί, σου στέλνουν τον μπατσέο Τσακ, να σου πει με θράσος (και απόλυτη βαρεμάρα) γιατί απέτυχες, αλλά…μπορείς να ξαναπροσπαθήσεις. Στο λέει ο θείος Τσακ. Οκ θείο.
Στα του ήχου δεν νομίζω να υπάρχει ακόμα κάποιος να πιστεύει ότι θα σώσει αυτό το μακελιό. Κακό mixing των voice actors, άθλιος ήχος απ’τις μάχες και…σάουντρακ από Ιωάννη Μπον Τζόβι καιιι “Σααατ θρου δε χαααρτ”…τι μου βάζετε Bodycount στην εισαγωγή ρε μην σας χαρακτηρίσω ρε. O Ice Cube θέτε να μου πείτε ότι γνώριζε και έδωσε την άδεια του, Άγιε Χολιγούντιε φύλαξέ μας. Το Gollum είναι έργο τέχνης κι αν ακούσω αντιρρήσεις θα σας στείλω τους Σκουόρπιονς να σας ξυπνάνε με το γουίντ οφ τσέιντζ κάθε πρωί. Πριν τον πρωινό καφέ.
Δεν τολμάω να βαθμολογήσω κάτι που στέρησε τόση πολύτιμη ώρα απ’ την ζωή μου, consider this a warning και μείνετε μακριά απ’ αυτό το τερατούργημα. Υπάρχουν κακά παιχνίδια με τα οποία μπορείς να διασκεδάσεις κι αυτό δεν είναι ένα απ’ αυτά. Δεν νομίζω να έχω ξαναπαίξει παιχνίδι που θα ξεχάσω τόσο γρήγορα. Thank you,next.
