Το Diablo 4 είναι η πιο πρόσφατη εισαγωγή στην δαιμονική σειρά του Diablo και καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να εκσυγχρονίσει τις πτυχές του αγαπημένου από εκατομμύρια fans παιχνίδι αρκετά ώστε να φτάσει επιτέλους τα πιο πρόσφατα ARPG. Σας στέλνουν για άλλη μια φορά σε μια ατελείωτη σειρά από περιπλανήσεις σε μπουντρούμια, όπου η κατάκτηση των ικανοτήτων σας, η βελτιστοποίηση του DPS σας και η βελτίωση της επιβιωσιμότητάς σας είναι γενικά πιο σημαντικά από πράγματα όπως μια συναρπαστική ιστορία. Ετοιμαστείτε για εμπειρίες γεμάτες από τρεμάμενα φώτα και στοιχειακά εφέ που πρακτικά κάθε στιγμή τους είναι πραγματικά απολαυστική είτε παίζετε μόνοι σας είτε με έως και με τρεις φίλους σας.
Πρόκειται για ένα παιχνίδι που είναι φτιαγμένο στην υπηρεσία του πλούτου, της αφθονίας και της πολυτέλειας. Το Diablo 4 καταφθάνει με ένα κινηματογραφικό πλάνο περισσής λεπτομέρειας, που κορυφώνεται με τον δαίμονα Lilith, κύριο ανταγωνιστή και “μητέρα” του θνητού βασιλείου του Diablo 4, του Sanctuary. Περνάτε όλο το παιχνίδι κυνηγώντας τη σκιά της Lillith, και τα παραδοσιακά τρία σήματα κατατεθέν της Blizzard είναι παρόντα: απίστευτα λεπτομερείς κινηματογραφικές σκηνές, όχι και τόσο εντυπωσιακές in-engine cutscenes και κωμικά βασικές σκηνές συνομιλιών, όπου ο χαρακτήρας σας θα περιστρέφεται επί τόπου, χωρίς animation, μεταξύ δύο ομιλούντων χαρακτήρων. Τα sidequests, αν και υπάρχουν πολλά για να δοκιμάσετε, είναι μέχρι στιγμής κάπως μονοδιάστατα, μια σειρά από μίνι-μυστήρια και “collect-20-bone-dust-athons” που σας δίνουν την ευκαιρία να μιλήσετε με τον περίεργο, αναπόφευκτα ταλαιπωρημένο δευτερεύοντα χαρακτήρα και να μαζέψετε κάποια στοιχεία από τον κόσμο.
Το Diablo 4 προσπαθεί να μας καθηλώσει στον σκοτεινό φανταστικό κόσμο του, και η αλήθεια είναι ότι το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό. Ωστόσο, αν ελπίζατε ότι το Diablo 4 θα συγκλόνιζε τον κόσμο των ARPG με τεράστιες καινοτομίες στο είδος, μάλλον θα απογοητευτείτε από αυτή την άποψη. Αντί να προσπαθήσει να φέρει επανάσταση στα ARPGs με οποιονδήποτε σημαντικό τρόπο, η Blizzard φαίνεται κυρίως να αρκείται στο να παίξει εκ του ασφαλούς, κάνοντας έξυπνες αλλά μη αναπάντεχες αλλαγές στη φόρμουλα, με πράγματα όπως πιο προσαρμόσιμα δέντρα δεξιοτήτων και πιο διαφορετικά στυλ παιχνιδιού. Αυτή η σειρά είχε πολλά να καλύψει τα 11 χρόνια που πέρασαν από το Diablo 3, και είτε δανείζεται έμπνευση από το Path of Exile είτε διαδικτυακά στοιχεία από το Lost Ark, δεν υπάρχει, όμως, πραγματικά τίποτα σε αυτό που κάνει τόσο καλά το Diablo 4 που να είναι εντελώς πρωτόγνωρο και αυτό ίσως να είναι και λίγο απογοητευτικό για αυτά τα τόσα πολλά χρόνια αναμονής. Αλλά ενώ μπορεί να μην υπάρχουν πολλές καινοτομίες που να αλλάζουν το παιχνίδι, τα καλά νέα είναι ότι η έλλειψη πειραματισμών έχει οδηγήσει σε ένα παιχνίδι που είναι απίστευτα καλά σχεδιασμένο και πετυχαίνει πρακτικά ό,τι προσπαθεί.
Η αντίδραση της Blizzard στα παράπονα ότι το Diablo 3 δεν ήταν αρκετά “σκοτεινό” οδήγησε σε κάτι τόσο ζοφερό που προκαλεί ασφυξία. Ενώ η καμπάνια επικεντρώνεται στην αυξανόμενη απειλή της Lilith, της “Μητέρας του Καταφυγίου”, τα side quests προσφέρουν διαφορετικές γεύσεις… κακίας. Σχεδόν κάθε χαρακτήρας που συναντάτε κάνει κάτι απαίσιο, όπως το να προδίδει τα ίδια του τα παιδιά, να συνάπτει συμφωνία με δαίμονες ή να δολοφονεί κάποιον για μια ασήμαντη διαμάχη. Βοήθησα τόσους πολλούς ανθρώπους να βρουν τα νεκρά μέλη της οικογένειάς τους ή χρειάστηκε να τους σκοτώσω που σταμάτησα να ακούω τα αιτήματα των NPC.
Το voice acting επίσης είναι εντυπωσιακό. Ο Lorath, ο ξεπεσμένος Horadrim που αναλαμβάνει το ρόλο του Deckard Cain αυτού του παιχνιδιού, έχει εδώ τη φωνή του Ralph Ineston, ενός ηθοποιού από το Game of Thrones, Chernobyl και The Green Knight, μεταξύ άλλων. Η ευγενική προφορά του από το Leeds αποδίδεται στο παιχνίδι με μια πολυτελή, βελούδινη πιστότητα, μια βασιλική φωνή που αποδίδεται από έναν άνθρωπο που κάποια στιγμή θα βρείτε λιπόθυμο ανάμεσα σε στάβλους. Η μουσική του Diablo 4 είναι παρόμοια μεγαλοπρεπής και κυριολεκτικά γεμάτη πραγματική μεγαλοπρέπεια, με αρκετό καθολικό μαξιμαλισμό που θα έκανε τον αυτοκράτορα του Warhammer 40k να ζηλέψει.
Το combat στο Diablo 4 μπορεί να είναι απολαυστικό, αλλά μπορεί επίσης να είναι και θρήνος, και ο πειρασμός είναι να κατηγορήσουμε γι’ αυτό το άσχημο grind. Για τα πρώτα 20, ίσως 30 επίπεδα, μπορεί να νιώθετε λίγο απογοητευμένοι, καθώς η υπόσχεση για κάτι καλύτερο σε λάφυρα, δεξιότητες, ικανότητες, συνδυασμοί, μάχες, δράμα, ενώ είναι πάντα στη γωνία, παραμένουν απρόσιτα. Και έτσι για μεγάλο μέρος του παιχνιδιού, ενώ μπορεί να φαίνεται και να ακούγεται εντυπωσιακό, δεν είναι εξαιρετικά ανταποδοτικό.
Το Diablo 4 είναι ένα εκπληκτικό sequel με σχεδόν τέλειο σχεδιασμό του endgame και της εξέλιξης που το καθιστά ένα από τα καλύτερα στο είδος του. Η ιστορία δεν είναι το δυνατό του σημείο, παρόλο που εξακολουθεί να είναι μια αξιοσημείωτη βελτίωση σε σχέση με το Diablo 3 και υπάρχουν μερικά ενοχλητικά προβλήματα που ελπίζουμε να εξαλειφθούν, αλλά το combat, το loot και τόσο τα αξιοθέατα όσο και οι ήχοι αυτού του κόσμου είναι αρκετά εντυπωσιακά για να εξομαλύνουν αυτές τις κακοτεχνίες. Το Diablo 4 ακολουθεί τη στρατηγική της βελτίωσης των πραγμάτων που η σειρά έκανε ήδη τόσο καλά, αντί να της δώσει μια πιο ουσιαστική ανανέωση, και αυτή η προσεκτική και ευλαβική πορεία έχει διαμορφώσει αυτό το τεράστιο sequel σε ένα από τα πιο polished ARPG που δημιουργήθηκαν ποτέ.
