Η ελληνική σκηνή στο gaming δίνει ξανά ένα ισχυρό παρόν με την κυκλοφορία του Eresys και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν αυτή τη δουλειά και την συνεχή ανάπτυξη του χώρου στην χώρα μας, μάλλον τρέφει αυταπάτες. Η βιομηχανία, όσοι την παρακολουθούν, τα τελευταία χρόνια έχει κάνει αλματώδης ανάπτυξη και έχει καταφέρει αρκετές διακρίσεις από διάφορες ομάδες.
Μια από αυτές, είναι η δουλειά του Άρη Δραγώνη με το The Shore αρχικά και τώρα με το Eresys, το οποίο είναι ένα co-op horror lovecraftian παιχνίδι όπου μπορούν να παίξουν μέχρι και τέσσερα άτομα ταυτόχρονα. Τα παιχνίδια γίνονται self-hosted προφανώς και μπορείτε να παίξετε με άλλους μόνο αν είστε φίλοι στο Steam.
Με το που ανοίγεις το παιχνίδι, αντιλαμβάνεσαι αμέσως αυτή την πανέμορφη και ταυτοχρόνως λίγο τρομακτική ατμόσφαιρα η οποία κατακλύζει την οθόνη σου. Εφόσον δημιουργηθεί το λόμπι, στο οποίο παρεπιπτόντως υπάρχει αρκετή λεπτομέρεια, με τον βαρκάρη αλλά και έναν χώρο πιο πάνω όπου χρειάζεται να ανέβει σκαλιά, ώστε να δεις όλα τα collectables που έχεις πάρει μέχρι στιγμής. Ουσιαστικά συμπληρώνεις όλο το lore σιγά σιγά όσο παίζεις και βρίσκεις τα αντικείμενα, και τοποθετούνται σε ένα περιποιημένο μουσείο όπου μπορείς να τα δεις όλα μαζί.
Το αρνητικό κομμάτι της όλης εμπειρίας ήταν το μενού και οι οδηγίες όπου δυστυχώς ήταν αρκετά πρόχειρα και δεν βοηθούσαν ούτε στο μάτι ούτε στην λειτουργικότητα τους. Φυσικά, το παιχνίδι είναι σε early access και αυτά μπορούν πολύ εύκολα να αλλάξουν στην τελική του έκδοση, η οποία μάλιστα θα περιλαμβάνει και νέους χάρτες, τέρατα αλλά και πολλά ακόμα.
Το παιχνίδι ξεκινάει απευθείας με το που μπαίνετε με τους φίλους σας, και αμέσως πρέπει να βρείτε τις σελίδες και να κάνετε τα rituals ώστε να μπορέσετε να ολοκληρώσετε την αποστολή σας και να κερδίσετε. Το παιχνίδι είναι progressive, όσο πλησιάζετε προς την ολοκλήρωση της αποστολής, το τοπίο γίνεται όλο και πιο σκοτεινό και τα τέρατα εμφανίζονται όλο και πιο συχνά με αποτέλεσμα να σας δυσκολεύει να το ολοκληρώσετε. Μην ξεχάσουμε βέβαια και το customization που μπορούμε να κάνουμε στον χαρακτήρα μας, με λίγα αντικείμενα για την ώρα, αλλά είναι ένα έξτρα χαρακτηριστικό που είναι καλοδεχούμενο.
Το παιχνίδι είναι γεμάτο λειτουργίες, από το βιβλίο που κρατάς και ανάβει όταν πλησιάζεις σελίδες, τα rituals όπου πρέπει να γεμίσεις φιαλύδια με αίμα που βρίσκεις σε τυχαία σημεία και πρέπει να ρίξεις στον βωμό, μέχρι και την επαναφορά συμπαικτών εφόσον πεθάνουν. Το τελευταίο μάλιστα γίνεται με ιδιαίτερο τρόπο, καθώς πρέπει να πάρεις το κεφάλι του παίκτη που πέθανε από το σημείο, και να βρεις να το τοποθετήσεις σε ακέφαλα κέρινα ομοιώματα ώστε να ξανά ζωντανέψουν.
Φυσικα, θα κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά στο 3d design όπου είναι το κομμάτι του Άρη Δραγώνη, του δημιουργού του παιχνιδιού. Τα μοντέλα είναι τόσο όμορφα και λεπτομερή που κάθε φορά μας εντυπωσιάζει με την δουλειά του. Εξάλλου δεν είναι και τόσο εύκολο να σχεδιάσεις μεγάλα χταπόδια με όλη τους την λεπτομέρεια. Επομένως, εκεί δίνουμε τα εύσημα μας περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.
Το soundtrack είναι τόσο όσο για να συμπληρώσει και να ολοκληρώσει το παιχνίδι με τον καλύτερο τρόπό, και μάλιστα, προσωπικά, το έβαζα άνετα σε repeat το playlist για τις βραδινές ώρες και όταν είμαι σε αυτό το mood. Ενώ, τα sound effects έχουν ταιριάξει αρκετά καλά και καταφέρνουν να δώσουν στην ατμόσφαιρα το κάτι παραπάνω.
Με την διάρκεια ένος γύρου να φτάνει μέχρι και τις 2 ώρες, μπορούμε να πούμε ότι είναι αρκετά ικανοποιητικό και σίγουρα θα το απολαύσετε αν το παίξετε με παρέα, καθώς ομολογουμένως, ενώ έχει single-player, αυτό φαίνεται αρκετά άδειο, σε σημείο που πιστεύω ότι είναι και περιττό καθώς είναι ακριβώς το ίδιο με το multiplayer απλά με έναν παίκτη, επομένως το να ερχόταν αμιγώς multiplayer δεν θα έβλεπα πουθενά το κακό σε αυτό.
Σίγουρα το παιχνίδι έχει μέλλον, και οι σχετικές βελτιώσεις και προσθήκες θα του δώσουν παραπάνω πιθανότητες να αναδειχθεί και να γίνει αυτό που λέμε success story.
