Όποτε σκέφτομαι μια σκηνή από μια ταινία Insidious, συνειδητοποιώ ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για το The Conjuring. Υπάρχει ένας καλός λόγος να μπερδεύεσαι. Και στις δύο πρωταγωνιστεί ο Patrick Wilson, και στις δύο σκηνοθέτησε για πρώτη φορά ο James Wan, και στις δύο υπάρχουν πολυάριθμες συνέχειες και prequels, και στις δύο πρόκειται για, φαντάσματα ή κάτι τέτοιο.
Ευτυχώς, αυτό το τελευταίο, το Insidious: The Red Door, το οποίο τυχαίνει να είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Wilson, καταφέρνει κάτι καλό. Η πρώτη σκηνή δείχνει τον Wilson να υπνωτίζεται και στη συνέχεια να του λένε ότι θα ξεχάσει όλα όσα έχουν συμβεί.
Εννέα χρόνια μετά τον υπνωτισμό, ο Τζος Λάμπερτ του Γουίλσον είναι πλέον χωρισμένος από τη σύζυγό του (Ρόουζ Μπερν), αποξενωμένος από τα παιδιά του και αισθάνεται σαν να βρίσκεται σε μια διαρκή ομίχλη. Ο μεγαλύτερος γιος του, ο Dalton, τον οποίο υποδύεται ο Ty Simpkins, πρόκειται να ξεκινήσει το κολέγιο. Ο πατέρας και ο γιος πηγαίνουν μαζί στην πανεπιστημιούπολη, αλλά υπάρχει μεγάλη συναισθηματική απόσταση μεταξύ τους. Εμείς, στο κοινό, γνωρίζουμε ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα τυπικό χάσμα γενεών: είναι η παρουσία ενός υπερφυσικού κακού.
Μετά από μια έκρηξη στο δωμάτιο του κοιτώνα του Ντάλτον, οι δύο άνδρες αφήνονται να πολεμήσουν τους δαίμονές τους μόνοι τους. Ο Ντάλτον, που σπουδάζει τέχνη, ενθαρρύνεται να βρει έμπνευση από τις σκοτεινές αναμνήσεις. Φυσικά, υπάρχει ένας ολόκληρος χρόνος που δεν μπορεί να θυμηθεί – ήταν σε κώμα, του είπαν – αλλά ορισμένες τρομακτικές εικόνες αναδύονται. Ανάμεσά τους, μια κόκκινη πόρτα.
Η σχεδίαση αυτών των απειλητικών ορίων ανοίγει κάτι μέσα στον Ντάλτον. Τον επισκέπτονται βρώμικα φαντάσματα με βρώμικα νύχιαόταν δεν το περιμένεις και μετά εξαφανίζονται. Πίσω στο σπίτι του διαζευγμένου πατέρα του, ο Τζος δέχεται επίσης επισκέψεις αλλά δεν είναι πραγματικά εκεί.
Φοβούμενος ότι ίσως έχει όγκο στον εγκέφαλο ή κάτι τέτοιο, ο Τζος πηγαίνει για μαγνητική τομογραφία και εδώ έχουμε τη μόνη πραγματικά καλή και τρομακτική σκηνή σε ολόκληρη την ταινία. Ενώ είναι δεμένος μέσα στο μεγάλο θορυβώδες μηχάνημα, το ρεύμα σβήνει και αηδιαστικά όντα αποκαλύπτονται στο σκοτάδι. Εμείς τα βλέπουμε, αλλά ο Τζος τα αισθάνεται μόνο μέχρι που τελικά πηδάνε έξω. Ο Πάτρικ Γουίλσον σκηνοθετεί τον εαυτό του, όμως, και το να βλέπεις αυτή τη στιβαρή πατρική φιγούρα να καταρρέει είναι πραγματικά μια συναρπαστική στιγμή.
Με δεδομένο το πόσο ρουτίνα είναι η υπόλοιπη ταινία, η σαγηνευτική διαύγεια της σκηνής της μαγνητικής τομογραφίας μοιάζει σχεδόν με ατύχημα. Άλλα σκηνικά περιλαμβάνουν ένα φοβερά αργό σπρώξιμο του Γουίλσον να καλύπτει και να ξεσκεπάζει ένα παράθυρο καθώς παίζει ένα παιχνίδι που ενισχύει τη μνήμη του. Στο κολέγιο, ο Ντάλτον συνεργάζεται με μια φλύαρη φιλενάδα και καταλήγει να συναντήσει ένα ghoul που κάνει εμετό κατευθείαν στο πρόσωπό του.
Με τον καιρό θα μάθουμε ότι ο Ντάλτον και ο Τζος είναι σε θέση να γλιστρήσουν σε ένα επίπεδο πραγματικότητας που ονομάζεται The Further, το οποίο βρίσκεται στα μισά του δρόμου μεταξύ της δικής μας ύπαρξης και της μεταθανάτιας ζωής. Με μια τόσο ισχνή υπόθεση, μια ταινία όπως το Insidious: The Red Door μπορεί να πετύχει μόνο με την εμφάνιση και την αίσθηση της. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλά που να είναι οπτικά ενδιαφέροντα. Μερικοί πόντοι για την αληθοφάνεια, σίγουρα, καθώς ο κοιτώνας του Dalton παρουσιάζεται ως ένα άχαρο, κενό τσιμεντένιο τετράγωνο.
Το “Insidious: The Red Door” δεν είναι ο χειρότερος τρόπος να περάσεις 107 λεπτά. Και, αν είστε 17 ετών και έχετε ραντεβού, θα ικανοποιήσει αυτές τις ανάγκες. Αλλά ακόμη και ο πιο αφοσιωμένος οπαδός του τρόμου πρέπει να αναγνωρίσει ότι αν κλείσετε τα μάτια σας και πατήσετε το play σε οποιονδήποτε τυχαίο τίτλο του Shudder, πιθανότατα θα βρείτε κάτι καλύτερο.
