Το Lockwood & Co. είναι μια Βρετανική μεταφυσική σειρά μυστηρίου από το μυαλό του Joe Cornish για το Netflix, αποτελούμενη από 8 επεισόδια βασισμένα στα βιβλία του Jonathan Stroud με το ίδιο όνομα.
Σε έναν κόσμο που καταδυναστεύεται από φαντάσματα, οι νέοι είναι οι μόνοι με το ταλέντο και την δύναμη να τα εντοπίσουν, και υπό την επίβλεψη ενηλίκων οργανώνονται σε πρακτορεία με την αποστολή να πολεμήσουν αυτά τα θανατηφόρα πνεύματα και να τα περιορίσουν. Μετά το τέλος της εκπαίδευσής της, ένα χαρισματικό κορίτσι ονόματι Lucy Carlyle πηγαίνει στο Λονδίνο και συναντά τα δύο αγόρια που αποτελούν το μικρό και ανεξάρτητο πρακτορείο κυνηγών φαντασμάτων Lockwood & Co. Με την προσθήκη ενός νέου μέλους στην ομάδα τους, οι τρεις έφηβοι ξεκινούν την δίκη τους έρευνα στα μεταφυσικά γεγονότα, ρισκάροντας τα λίγα που έχουν για να ξετυλίξουν μια διαβολική συνωμοσία.
Χωρίς να έχω διαβάσει κάποιο από τα βιβλία, μπορώ να πω ότι τα στοιχεία που χρησιμοποιεί η σειρά για να πει την ιστορία της είναι πολύ ενδιαφέροντα. Η ύπαρξη επικίνδυνων φαντασμάτων και μυστικιστικών δυνάμεων στον πραγματικό κόσμο δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, όμως η σειρά δεν εστιάζει τόσο στην προέλευσή τους, όσο στον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα. Αυτές οι νυχτερινές επισκέψεις συμβαίνουν εδώ και 50 χρόνια, και έτσι ο θεατής μπορεί κατευθείαν να μπει σε αυτό τον κόσμο και να δει πως λειτουργούν αυτά τα πρακτορεία, με τους ενήλικες χαρακτήρες να είναι περισσότερο εμπόδιο παρά βοήθεια στους νέους που ρισκάρουν τις ζωές τους σ’ αυτές τις αποστολές, όπως συμβαίνει βέβαια και σε κάθε μυθοπλασία τέτοιου είδους.
Παρά το γεγονός ότι η ιδέα ήταν ωραία, η σειρά με απογοήτευσε λίγο στον τρόπο απεικόνισης των φαντασμάτων. Δεν αναφέρομαι τόσο στα οπτικά εφέ τα οποία με εξαίρεση 1-2 περιπτώσεις ήταν αρκετά ικανοποιητικά (ειδικά εφόσον μιλάμε για τηλεοπτική σειρά και όχι ταινία), όσο στο πόσο μεγάλη απειλή ήταν για τους πρωταγωνιστές μας. Αν και γενικώς έχει ένα ανάλαφρο τόνο, η σειρά προσπαθεί μέσω πολλών σκηνών σε στοιχειωμένα μέρη να εντάξει και στοιχεία τρόμου στο ρεπερτόριό της, χωρίς όμως για μένα να τα καταφέρνει πολύ καλά. Ίσως φταίει και το γεγονός ότι το μεταφυσικό στοιχείο δεν εξερευνήθηκε όσο θα έπρεπε σε αυτή την σεζόν, με τους τίτλους αρχής να αναλαμβάνουν κυρίως τον ρόλο να μας εξηγήσουν κάποιες πληροφορίες που θα έπρεπε να ξέρουμε (οπότε προτείνω να μην τους παραλείψετε). Το μυστήριο ήταν επίσης πολύ αδύναμο, καθώς οι εκπλήξεις που έχει η πλοκή είναι αρκετά προβλέψιμες και δε νομίζω να ξαφνιάσουν πολύ κόσμο.
Στην τελική όμως όλα αυτά δεν έχουν πολύ μεγάλη σημασία, διότι η πρωταγωνιστική τριάδα της σειράς σε κερδίζει άμεσα. Όπως γνωρίζουν και σειρές-μεγαθήρια σαν το Harry Potter ή το Stranger Things, πρέπει τα παιδιά που ακολουθούμε σε μια τέτοια ιστορία να είναι έξυπνα, χαριτωμένα και να μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί τους, και το Lockwood & Co. είναι ένα τέλειο παράδειγμα αυτής της φόρμουλας. Η Lucy Carlyle της Ruby Stokes, ο Antony Lockwood του Cameron Chapman και ο George Karim του Ali Hadji-Heshmati, όχι μόνο είναι υπέροχα καλογραμμένοι χαρακτήρες από μόνοι τους, αλλά οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους είναι με διαφορά για μένα το καλύτερο κομμάτι της σειράς. Το σενάριο φαίνεται και αυτό να γνωρίζει ότι εκεί είναι η δύναμή του, με το χιούμορ και το δράμα που βγάζουν από την πρώτη μέχρι και την τελευταία τους συνάντηση να φτάνει και να περισσεύει για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή.
Νομίζω το κάστινγκ που έγινε γι’ αυτούς τους ρόλους είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Όπως υποδηλώνει και το όνομά της, η Ruby Stokes είναι σαν ένα ‘ακατέργαστο διαμάντι’ στο ρόλο της Lucy. Η χημεία της με τους άλλους ηθοποιούς είναι επίσης πολύ καλή, ειδικά με τον Cameron Chapman που είναι μια πραγματική αποκάλυψη στον ρόλο του Antony. Έμεινα έκπληκτος όταν έμαθα ότι αυτή είναι ουσιαστικά η πρώτη του επαγγελματική δουλειά, διότι μοιάζει να παίζει με την άνεση ενός βετεράνου ηθοποιού. Τέλος, δε μπορώ να μην αναφερθώ και στον Ali Hadji-Heshmati, ο οποίος στον ρόλο του George Karim που είναι το ‘μυαλό’ της επιχείρησης αναλαμβάνει πολύ επιτυχημένα μεγάλο μέρος των αστείων της σειράς, χωρίς όμως να υστερεί σε κάτι από τους υπόλοιπους.
Σε αυτή την μεταφορά των βιβλίων του Jonathan Stroud, δε θα πω ψέματα ότι η σειρά είναι φανερά επηρεασμένη από προηγούμενες δημοφιλείς ταινίες και σειρές με παρόμοια αισθητική, όπως το Sherlock, Stranger Things, Harry Potter ή φυσικά το Ghostbusters. Αν και ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη δουλειά για να γίνει λίγο πιο ελκυστικός, οι ερμηνείες και η χημεία των τριών πρωταγωνιστών είναι υπεραρκετή για να με κάνει να θέλω να δω μια 2η σεζόν. Ανυπομονώ να δω αυτούς τους ηθοποιούς σε περισσότερα πράγματα τα επόμενα χρόνια. Μέχρι τότε, έχουμε μια ακόμη ευχάριστη περιπέτεια για να κάνουμε binge στο Netflix!
