Μαζί με το φθινόπωρο, έρχεται και η καινούργια ταινία του Netflix, για να μας κρατήσει συντροφιά. Έχω να πω ότι μόλις είδα την Kat Graham ως πρωταγωνίστρια, ενθουσιάστηκα. Η συγκεκριμένη ηθοποιός μου αρέσει πάρα πολύ, όπως και σε πολλά άτομα άλλωστε, και κατ’επέκταση είχα αρκετές προσδοκίες για την ταινία. Εντούτοις, δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σε αυτές. Πέρα από την καταπληκτική ερμηνεία της Kat Graham και του Tom Hopper, η ταινία δεν είχε πολλά να πει.
Η Julie (Kat Graham), λοιπόν, αποφασίζει να πάει ένα ταξίδι με το αγόρι της, τον Brandon (Raymond Ablack), χωρίς να ξέρει ότι αυτός είχε σκοπό να τη χωρίσει. Ο χωρισμός, ωστόσο, δεν ήταν αρκετός για να την πείσει να μην πάει σε εκείνο το ταξίδι. Αφού πάει μόνη της, συναντάει τον Charlie (Tom Hopper), ο οποίος έκλεισε την ίδια βίλα με αυτήν για το ίδιο χρονικό διάστημα. Μετά από διάφορα ευτράπελα γεγονότα και αρκετούς καβγάδες, η Julie και ο Charlie γίνονται φίλοι και μέχρι το τέλος αναπτύσσεται μια ρομαντική σχέση μεταξύ τους.
Στην αρχή βλέπουμε αρκετά ρεαλιστικά στοιχεία. Μερικά από αυτά είναι η σκηνή στο αεροπλάνο και αντίστοιχα στο αεροδρόμιο. Σίγουρα δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να ακούς μωρά να κλαίνε κατά τη διάρκεια της πτήσης, ενώ ταυτόχρονα να σε κλωτσάει το άτομο που κάθεται από πίσω σου. Το γεγονός ότι οι βαλίτσες της πρωταγωνίστριας χάθηκαν και έπρεπε να περιμένει λίγες μέρες είναι επίσης μια συνηθισμένη αναποδιά.
Φυσικά, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη σκηνή στο ταξί, όταν η Julie δυσκολεύτηκε να βάλει τη ζώνη ασφαλείας, αλλά και όταν έφτασε στον τόπο διαμονής της και συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν όπως στις φωτογραφίες. Μετά από όλες αυτές τις ρεαλιστικές σκηνές, που ήταν και οι καλύτερες κατά τη γνώμη μου, η ταινία παίρνει μια πιο ονειροπόλα μορφή.
Υπάρχει μια μικρή ανατροπή στο τέλος που αφορά τον Charlie. Προσωπικά, δεν το είχα καταλάβει μέχρι που είδα μια συγκεκριμένη σκηνή. Η εμφάνιση του Brandon προς το τέλος ήταν αρκετά αναμενόμενη. Για την ακρίβεια, όταν αποφάσισε η Julie να πάει μόνη της στην Ιταλία, είχα καταλάβει ότι ο Brandon θα εμφανιζόταν εκεί. Εξάλλου, πρόκειται για ένα συνηθισμένο σενάριο, το οποίο ο καθένας θα μπορούσε να προβλέψει.
Μετά από περίπου 5 χρόνια, η Kat Graham έμεινε το ίδιο όμορφη και οι δεξιότητές της ως ηθοποιός εξακολουθούν να με εντυπωσιάζουν μέχρι και σήμερα. Ο Tom Hopper εκτέλεσε τέλεια τον ρόλο του ειρωνικού αλαζόνα, αλλά πιστεύω ότι ο ρόλος του “αδιάφορου συγκάτοικου” ήταν καλύτερος γι’αυτόν από τον ρόλο του “ρομαντικού συντρόφου”.
Η σκηνογραφία ήταν μάλλον από τα καλύτερα στοιχεία της ταινίας. Μαζί με τη Julie ταξιδεύουμε και εμείς στην Ιταλία μέσα από μαγικά πλάνα. Υπήρχαν, όμως, ορισμένες σκηνές με περίεργο CGI, κυρίως στην αρχή της ταινίας.
Οι γατούλες ομολογώ πως ήταν μια ευχάριστη προσθήκη στην ταινία. Η ιστορία, ωστόσο, θεωρώ ότι θα μπορούσε να εκτελεστεί σε λιγότερη ώρα, καθώς οι 2 ώρες ήταν πολλές για μια τέτοια ταινία. Παρ’όλο που σαν υπόθεση δεν έχει τίποτα το ξεχωριστό, είναι σίγουρα μια χαλαρωτική ταινία, η οποία δίνει μια νότα τέλους στο καλοκαίρι.
