Η ασθένεια των ασημόφυλλων είναι μια κατάρα για μια ποικιλία βοτανικών φυτών, από αχλάδια μέχρι τριαντάφυλλα και ροδόδεντρα. Μολύνοντας τα φύλλα και τα κλαδιά τους, ο μύκητας Chondrostereum purpureum μπορεί να αποβεί μοιραίος για το φυτό αν δεν αντιμετωπιστεί γρήγορα. Εκτός από τον κίνδυνο να χαθεί περιστασιακά ο θάμνος της τριανταφυλλιάς, η μυκητολογική ασθένεια δεν έχει θεωρηθεί ποτέ πρόβλημα για τον άνθρωπο. Μέχρι τώρα.
Σε αυτό που οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι είναι η πρώτη αναφερόμενη περίπτωση του είδους της, ένας 61χρονος Ινδός μυκητολόγος φαίνεται να έχει προσβληθεί από μια αρκετά σοβαρή περίπτωση της ασθένειας των ασημόφυλλων στον ίδιο του τον λαιμό, παρέχοντας ένα σπάνιο παράδειγμα ενός παθογόνου που φαίνεται να κάνει ένα τεράστιο άλμα σε ολόκληρα βασίλεια στο δέντρο της ζωής.
Μια πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη περίπτωσης περιγράφει έναν άνδρα ασθενή στην ανατολική περιοχή της Ινδίας που προσήλθε σε ένα ιατρικό κέντρο με βήχα και βραχνή φωνή, κόπωση και δυσκολία στην κατάποση. Μια αξονική τομογραφία του λαιμού του αποκάλυψε ένα απόστημα γεμάτο πύον δίπλα στην τραχεία του.
Οι εργαστηριακές εξετάσεις απέτυχαν να βρουν ανησυχητικά βακτήρια, αλλά μια ειδική τεχνική χρώσης για μύκητες αποκάλυψε την παρουσία μακρών, ριζοειδών νηματίων που ονομάζονται υφές. Οι μυκητιασικές ασθένειες δεν είναι ακριβώς ασυνήθιστες στους ανθρώπους, αν και από τα εκατομμύρια γνωστά είδη, μόνο μερικές εκατοντάδες είναι ικανές να μας προκαλέσουν μεγάλη ζημιά.
Ωστόσο, η συγκεκριμένη μόλυνση δεν έμοιαζε πολύ με κανένα από αυτά, γεγονός που ώθησε τους ειδικούς ιατρούς να ζητήσουν τη συμβουλή ενός κέντρου αναφοράς και έρευνας μυκήτων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, το οποίο αναγνώρισε τον απίθανο ύποπτο από το DNA του.
Για να μπορέσουν παθογόνα κάθε είδους να φωλιάσουν μέσα σε έναν ξενιστή και να αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται, χρειάζονται τα κατάλληλα εργαλεία. Όχι μόνο χρειάζονται ένα μέσο για να εξασφαλίσουν τα κατάλληλα θρεπτικά συστατικά, αλλά και μερικά κόλπα για να αντιμετωπίσουν ένα ουσιαστικά εχθρικό περιβάλλον που είναι αποφασισμένο να τα διαλύσει με κάθε είδους χημικά όπλα και δολοφονικούς παράγοντες.
Το γεγονός ότι ο ασθενής σε αυτή τη μελέτη περίπτωσης φαινόταν να έχει ένα πλήρως λειτουργικό ανοσοποιητικό σύστημα, χωρίς καμία ένδειξη ότι λάμβανε ανοσοκατασταλτικά φάρμακα ή ότι είχε HIV, διαβήτη ή οποιαδήποτε χρόνια ασθένεια, το κάνει ακόμη πιο αινιγματικό.
Οι μύκητες αποτελούν σημαντικό κίνδυνο – οι ομοιότητες στη βιοχημεία των μυκήτων και των ζώων καθιστούν το σχεδιασμό κατάλληλων εμβολίων και θεραπειών που μπορούν να αποτρέψουν ή να διαχειριστούν τη μόλυνση μια πραγματική πρόκληση.
Ευτυχώς σε αυτή την περίπτωση, η τακτική αποστράγγιση του έλκους με δίμηνη χορήγηση ενός κοινού αντιμυκητιασικού παράγοντα έφερε αποτέλεσμα. Μετά από δύο χρόνια ελέγχων, ο ασθενής εξακολουθούσε να είναι καλά χωρίς σημάδια επαναλαμβανόμενης λοίμωξης.
