Όσο ήμασταν παιδιά η Disney έμοιαζε πάντα με εκείνο το βιβλίο με το σκληρό εξώφυλλο και το μεγάλο πρώτο γράμμα, που άνοιγε στην αρχή του παραμυθιού και ξεδίπλωνε όλη τη μαγεία. Τα τελευταία χρόνια πιστεύω όλο και περισσότερο ότι η παλιά, αγαπημένη Disney έχει μετατραπεί σε έναν βωμό πεινασμένο για χρήμα. Και ποιος της φέρνει αυτό το χρήμα; Προφανώς τα δεκάδες live action remake κλασικών ταινιών, αν κρίνουμε από τον ρυθμό κυκλοφορίας τους. Είναι τόσα, ώστε πραγματικά μου παίρνει λίγη ώρα μέχρι να θυμηθώ κάποια αυθεντική ιστορία που έβγαλε τελευταία αυτό το στούντιο. Και αλίμονο, αν δεν είχε κέρδη, τότε δεν θα μπορούσε και να υπάρχει. Όμως εδώ δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι μοιάζει σαν να έχει χάσει σχεδόν όλη της την έμπνευση για οτιδήποτε άλλο.
Μετά την Πεντάμορφη και το Τέρας, τον Αλαντίν, τον Βασιλιά των Λιονταριών και άλλα τόσα παραμύθια, σειρά για τη μηχανή του remake παίρνει ο Πινόκιο, η ξύλινη κουκλα, που ονειρεύεται να γίνεται πραγματικό αγόρι. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Robert Zemeckis των Back to the Future, Forrest Gump και The Polar Express και ήδη αναρωτιέμαι τί σχέση έχουν αυτοί οι τίτλοι με την ταινία που παρακολούθησα.
Η ταινία ακολουθεί τη γνωστή σε μας ιστορία του μαραγκού Geppetto (Tom Hanks), ο οποίος, έχοντας χάσει τον γιό του, λαχταρά να αποκτήσει ένα παιδί. Κατασκευάζει μια ξύλινη κούκλα, η οποία τη νύχτα ζωντανεύει με τη βοήθεια της Γαλάζιας Νεράιδας (Cynthia Erivo). Όμως, επειδή το ξύλινο μυαλό του αγοριού δεν αρκεί ώστε να σκέφτεται και να συμπεριφέρεται όπως ένα κανονικό παιδί, ο γρύλος Jiminy Cricket (τη φωνή του δανείζει ο Joseph Gordon-Levitt) αναλαμβάνει να γίνει η συνείδησή του. Βέβαια, με το που βγαίνει από το σπίτι, ο Πινόκιο μπλέκει αμέσως με πονηρά πλάσματα που προσπαθούν να τον παρασύρουν σε επικίνδυνες περιπέτειες, μακριά από τον πατέρα του…
Η ταινία είναι φυσικά μια επαναδημιουργία του κλασικού αριστουργήματος του 1940, εισάγοντας μερικούς νέους χαρακτήρες, χωρίς όμως να προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Και είναι κρίμα γιατί, από όλες τις ταινίες της Disney που έγιναν ή θα γίνουν live action, η συγκεκριμένη θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κερδίσει έναν παραπάνω λόγο ύπαρξης. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε πώς σε έναν κόσμο με ανθρώπους από σάρκα και οστά, ένα μικρό ξύλινο αγόρι ζει, παίζει και κάνει σκανδαλιές όπως κάθε παιδί. Δυστυχώς, αυτή η ευκαιρία να δούμε τον Πινόκιο με έναν νέο, πρωτότυπο τρόπο χάνεται και αντ’αυτού έχουμε μια κούκλα από “ξύλο” που μοιάζει περισσότερο με πλαστικό και είναι άψυχη και αδιάφορη.
Ταυτόχρονα, όλο το νόημα της ιστορίας, ότι μέσα από μια σειρά κακών επιλογών και λαθών μπορείς να μάθεις και να γίνεις καλύτερος, μετριάζεται από το γεγονός ότι ο Πινόκιο της ταινίας είναι ήδη ένα καλό παιδί, που μπορεί να αναγνωρίσει το κακό που κρύβουν για εκείνον οι προτάσεις της πονηρής αλεπούς και του τρομακτικού αμαξά. Άρα ποιο το νόημα του να ζήσει όλες αυτές τις περιπέτειες, αν δεν μπορούν με κάποιον τρόπο να τον αλλάξουν; Ακόμα και η αλλαγή στο τέλος (δόθηκε ένα από τα εναλλακτικά φινάλε που δεν είδαμε ποτέ στην παλιά ταινία), μοιάζει να χάνει την αξία της.
Στα θετικά που εντόπισα, ο Τζεπέτο του Tom Hanks είναι μια πολύ γλυκιά φυσιογνωμία, που μοιάζει εκπληκτικά στο κινούμενο σχέδιο και αποτελεί μια πετυχημένη μεταφορά του αγαπημένου χαρακτήρα, ενώ και ο Jiminy Cricket αποτελεί τη φωνή της λογικής και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες σχεδόν όσο και ο Πινόκιο. Συνολικά, δεν πρόκειται για μια τόσο κακή ταινία, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα μπορούσε να είναι. Τα εφέ (αν εξαιρέσουμε τον πρωταγωνιστή της) και τα χρώματα συνθέτουν μια όμορφη περιπέτεια φαντασίας, που τουλάχιστον ικανοποιεί οπτικά. Εάν δεν είσαι πια παιδί, τότε δύσκολα θα σε αγγίξει, ωστόσο αποτελεί μια καλή επιλογή για τις μικρότερες ηλικίες, καθώς σίγουρα είναι λιγότερο τρομακτική από το κινούμενο σχέδιο του ΄40.
Θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον αν η Disney προσπαθούσε να φέρει κάτι νέο στις κλασικές της ιστορίες, να τις γυρίσει ανάποδα και να μας δείξει μια διαφορετική οπτική τους, αντί απλώς να τις αντιγράφει με καλύτερη τεχνολογία. Απλά σκεφτείτε πόσα άγνωστα σενάρια, βιβλία και θρύλοι περιμένουν εκεί έξω να γίνουν μια νέα, ενδιαφέρουσα ταινία που θα είχαμε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε για πρώτη φορά. Μέχρι τότε, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τα ίδια άψυχα και χωρίς σκοπό remake, με διαφορετική σχεδίαση και χωρίς ίχνος της μαγείας που συνήθιζε να πηγάζει από εκείνο το κάστρο με τη λάμψη που σχηματιζόταν πίσω του…
