Η Γενική Σχετικότητα προβλέπει ότι οι σκουληκότρυπες θα μπορούσαν να συνδέσουν δύο απομακρυσμένα μέρη του σύμπαντος με τρόπο που θα μπορούσε να διανυθεί ακαριαία, ή σχεδόν ακαριαία. Δεδομένου ότι η Ειδική Σχετικότητα είχε προηγουμένως αποδείξει ότι το ταξίδι με ταχύτητα μεγαλύτερη από το φως θα ήταν ισοδύναμο με το ταξίδι στο χρόνο, τίθεται το ερώτημα αν οι σκουληκότρυπες θα μπορούσαν επίσης να μας επιτρέψουν να ταξιδέψουμε στο χρόνο. Μια νέα διερεύνηση του θέματος υποστηρίζει ότι η απάντηση είναι ναι, τουλάχιστον υπό ορισμένες συνθήκες.
Οι σκουληκότρυπες παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ένα θεωρητικό φαινόμενο. Ποτέ δεν έχουμε παρατηρήσει συνειδητά μία, αν και πέρυσι μια εργασία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στη γωνία που την βλέπουμε, δεν μπορούμε να πούμε αν η M87* είναι μια μαύρη τρύπα ή μια σκουληκότρυπα. Ωστόσο, η σημασία και η γοητεία τους είναι τέτοια που οι φυσικοί αφιερώνουν πολλή ενέργεια στην προσπάθεια να καταλάβουν πώς θα ήταν οι σκουληκότρυπες αν όντως υπήρχαν.
Η τελευταία προσπάθεια επικεντρώνεται σε έναν συγκεκριμένο τύπο σκουληκότρυπας που ονομάζεται δακτυλιοειδής σκουληκότρυπα, η οποία, σε αντίθεση με τις “τυπικές” σκουληκότρυπες, δεν έχει ύλη στο εσωτερικό της, καθιστώντας τη διέλευση από αυτήν πολύ λιγότερο επικίνδυνη. Έχουν, ωστόσο, ένα λεπτό κέλυφος ύλης γύρω από ένα από τα στόμια. Το έγγραφο υπολογίζει ότι μια τέτοια σκουληκότρυπα θα δημιουργούσε “κλειστές χρονικές καμπύλες” στο χωροχρόνο, πράγμα που σημαίνει ότι τα αντικείμενα που ταξιδεύουν στην καμπύλη θα κατέληγαν στον ίδιο χρόνο που ξεκίνησαν. “Αυτή η διαδικασία αναπόφευκτα μετατρέπει μια τέτοια διαβατή δακτυλιοειδή σκουληκότρυπα σε μια μηχανή του χρόνου”, καταλήγει η εργασία. Με αυτό, εννοούν ότι θα ήταν δυνατό να ταξιδέψει κανείς μέσα από τη σκουληκότρυπα προς τη μία κατεύθυνση, να επιστρέψει προς την άλλη και να βγει σε χρόνο προγενέστερο από την πρώτη είσοδο.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της Γενικής Σχετικότητας είναι ότι ο χώρος μπορεί να διαμορφωθεί, για παράδειγμα από ισχυρά βαρυτικά πεδία. Η ιδέα συνήθως αναπαρίσταται με ένα δισδιάστατο ελαστικό υλικό που στρεβλώνεται από ένα μεγάλο βάρος. Τα πράγματα θα μπορούσαν να παραμορφωθούν τόσο πολύ, έχουν υποστηρίξει οι φυσικοί, ώστε δύο σημεία του χώρου να πλησιάζουν αρκετά το ένα το άλλο σε μια πρόσθετη διάσταση, ενώ απέχουν πολύ μεταξύ τους με τα συνήθη ταξιδιωτικά μέσα. Αυτό οδήγησε στην ιδέα της γέφυρας Αϊνστάιν-Ρόζεν, πιο γνωστή ως σκουληκότρυπα, προτείνοντας ότι τα δύο σημεία θα μπορούσαν να ενωθούν.
Αφού εξετάσουμε αν οι σκουληκότρυπες μπορούν να υπάρξουν, το επόμενο πιο σημαντικό ερώτημα είναι αν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε περνώντας μέσα από αυτές. Οι επακόλουθες ερωτήσεις περιλαμβάνουν το κατά πόσον είναι δυνατόν να στείλει κανείς μηνύματα πίσω σχετικά με το τι έχει βρει (ναι, σύμφωνα με ένα έγγραφο, αλλά μόνο αν είναι γρήγορος).
Αν η δομή του σύμπαντος είναι το χωροχρονικό συνεχές, όπως προτείνει η θεωρία της σχετικότητας, τότε η χρήση μιας σκουληκότρυπας για τη διέλευση μεταξύ δύο σημείων μπορεί επίσης να σημαίνει ταξίδι στο χρόνο.
Η νέα εργασία βασίζεται σε προηγούμενα μοντέλα διαβατών σκουληκότρυπων και εξετάζει μία σε ένα ασθενές βαρυτικό πεδίο, που δεν διαταράσσεται από ένα κοντινό άστρο ή πλανήτη. Οι συγγραφείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι όταν μια τέτοια σκουληκότρυπα σχηματίζεται για πρώτη φορά δεν θα λειτουργεί ως χρονομηχανή, αλλά αναπόφευκτα θα γίνει αργότερα.
Ο χρόνος που χρειάζεται για να συμβεί αυτό είναι περίπου ίσος με RLc/GM όπου R και M είναι η ακτίνα και η μάζα του λεπτού κελύφους, L είναι η απόσταση μεταξύ των δύο στομίων και G είναι η βαρυτική σταθερά. Δεν μπορείτε να κάνετε πολλά για το G, αλλά αν θέλετε τη χρονομηχανή σας σύντομα, αυξήστε την ακτίνα του κελύφους, μειώνοντας παράλληλα τη μάζα του. Μόλις αποκτήσετε τη χρονομηχανή σας, η αναμονή θα είναι άσχετη φυσικά, αλλά μέχρι τότε είναι μάλλον το ίδιο οδυνηρή όσο και για τους υπόλοιπους από εμάς.
Ίσως υπάρχει κάποιο διαστημικό είδος με μια παροιμία που μεταφράζεται ως εξής: “μια παρατημένη σκουληκότρυπα δεν μετατρέπεται ποτέ σε χρονομηχανή”.
