Το “Smile” είναι μια ταινία τρόμου που στήνει σχεδόν τα πάντα – τον εξαιρετικά αποτελεσματικό παράγοντα ερπυσμού της, τις καλά εκτελεσμένες, αν και γνωστές τακτικές σοκ, το συμπλεγμένο θέμα του τραύματος και της αυτοκτονίας. Σε μια ψυχιατρική πτέρυγα έκτακτης ανάγκης, η Δρ Ρόουζ Κότερ, μια επιμελής και αφοσιωμένη θεραπεύτρια, μιλά σε μια γυναίκα που ακούγεται ότι η ψυχή της πήγε στην κόλαση και δεν τα κατάφερε ποτέ. Το όνομά της είναι Laura (Caitlin Stasey) και περιγράφει, με τόνους που παραμένουν λογικοί παρά τον τρομακτικό πανικό της, τα οράματα που έβλεπε ότι κανείς άλλος δεν μπορεί.
Βλέπει πρόσωπα — ή, μάλλον, ένα πνεύμα, ένα κάτι, που αποκαλύπτεται στα πρόσωπα των ανθρώπων. Μπορεί να το νιώσει να καραδοκεί. Η υπογραφή του πνεύματος είναι ένα πρόσωπο που θα την κοιτάζει με ένα κακό χαμόγελο, ένα τρομακτικό χαμόγελο των καταραμένων. Περιγράφοντας όλα αυτά, η Λόρα στενοχωριέται τόσο πολύ που αρχίζει να σπάζει. Τότε ο γιατρός γυρίζει, βλέποντας μια σπασμένη γλάστρα στο πάτωμα, και η Λόρα έχει εξαφανιστεί. Αλλά όχι! Είναι εκεί, με ένα θραύσμα κεραμικής στο χέρι. Και τώρα είναι αυτή που χαμογελά, καθώς κόβει με το θραύσμα το λαιμό της κατά μήκος που αναβλύζει αίμα. Βάλτε ένα χαρούμενο πρόσωπο!
Οι δαίμονες που έβλεπε η Λόρα δεν πέθαναν μαζί της. Εκείνο το βράδυ, η Ρόουζ πηγαίνει σπίτι της στο μεγάλο ψυχρό μοντερνιστικό σπίτι της δίπλα σε ένα δάσος και αφού έχυσε ένα ποτήρι κρασί και κάθισε στο μισοσκόταδο, βλέπει το ίδιο πράγμα που είδε η Λόρα. Ένα πρόσωπο, τυλιγμένο στη σκιά. Όσο περισσότερο το κοιτάζει, τόσο περισσότερο μπορεί να δει ότι χαμογελάει.
Το Smile, ως σημαίνον του μανιακού φόβου, πάει πολύ πίσω. Απλώς σκεφτείτε τα Jack-‘o-lanterns and the Joker, ή τη μαρτυρία που άστραψε στο διάστικτο πρόσωπο του Regan MacNeil της Linda Blair, ή τα rictus χαμόγελα σε μια ταινία όπως το “Insidious” ή την ταινία που την ενέπνευσε, το υπέροχο «Carnival of Souls». Στο «Smile», ο πρωτοεμφανιζόμενος σεναριογράφος και σκηνοθέτης Πάρκερ Φιν, βασιζόμενος σε ταινίες όπως το «Hereditary» και το «It Follows» και το «The Strangers», μετατρέπει το ανθρώπινο χαμόγελο σε ένα τρομακτικό διάνυσμα του σκιώδους κόσμου του κακού. Η ταινία έχει μια ανατριχιαστική ποιότητα που εγώ, πίστευα ότι του έλειπε το “Black Phone”. Ωστόσο, μακάρι το «Smile» να ήταν πιο πρόθυμο να είναι… υποβλητικό.
Η ταινία γεμίζει με ένα μοτίβο, και μόλις το καταλάβουμε, το «Smile», σε μορφή, μετατρέπεται σε ένα μάλλον τυπικό θρίλερ για την αποκάλυψη του μυστηρίου μιας αρχαίας κατάρας.
Τα σκηνικά του ήταν εντυπωσιακά και μπορώ να πω ότι υπήρχαν κάποιες πρωτότυπες σκηνές jumpscare. Προσωπικά δύσκολα θα φοβηθώ σε ταινία, αλλά εδώ η συγκεκριμένη ταινία κατάφερε να με κάνει να χτυπιέμαι στην θέση μου από τον φόβο μου. Σε άλλες σκηνές, και συγκεκριμένα σε μια τυπική σκηνή jumpscare, ενώ το περιμένεις, η ταινία κατάφερε να χρησιμοποιήσει με έξυπνο τρόπο την απόσπαση προσοχής κάνοντας σε να ξεχάσεις ότι έρχεται το jumpscare. Η συγκεκριμένη σκηνή μπορώ να πω ότι έπιασε εμένα και όλη την αίθουσα του σινεμά απροετοίμαστους. Πέρα από αυτό, τα ανάποδα και τα roll πλάνα εμένα πάντα μου αρέσουν και δίνουν μια άλλη εικόνα στον θεατή.
Ηχητικά υπήρχαν επίσης σημεία που είχε πολύ ιδιαίτερους ήχους σε σημείο που με έκανε να το προσέξω και να εντυπωσιαστώ από αυτό. Σίγουρα στο μεγαλύτερο μέρος της όμως είχε τους τυπικούς ήχους για μια τέτοια ταινία.
Το Smile, παρόλο που συγκρατήθηκε ώστε να μην φτάσει στο υπερβολικό, κατάφερε να κερδίσει τους θεατές του με απλοϊκούς, έξυπνους και όμορφους τρόπους και να παραδώσει ένα αποτέλεσμα που τελικά θα μας κάνει να κουνηθούμε από την θέση μας. Κατάφερε όμως επίσης να δημιουργήσει απρόβλεπτα σκηνικά όπου αυτό είναι φυσικά θετικό.
Υπάρχουν στιγμές στο Smile όπου νιώθεις τον τρόμο και τον τρόμο που περνά ο πρωταγωνιστής. Μερικές φορές, μπορεί ακόμη και να βρεθείτε να καλύπτετε τα μάτια σας, φοβούμενοι να κοιτάξετε αυτό που μπορεί να κρυφοκοιτάζει μέσα από τις σκιές. Το πιο τρομακτικό με τον κακό της υπόθεσης είναι ότι δεν είναι ένα τέρας με αδυναμία. Ο ανταγωνιστής είναι αόρατος και ασταμάτητος, οδηγώντας σε ένα καταραμένο μονοπάτι παρόμοιο με αυτό που είδαμε σε ταινίες όπως το The Ring και το It Follows. Η ταινία κάνει εκπληκτική δουλειά με τον χρόνο, καθώς ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί στη συνέχεια.
Αυτό που το κάνει ακόμα καλύτερο είναι πώς το κακό δεν τρομάζει μόνο την Rose. Αντίθετα, το τέρας εκμεταλλεύεται το τραύμα της Ρόουζ και το χρησιμοποιεί εναντίον της καταστρέφοντας τη ζωή της. Οι καλύτερες ταινίες τρόμου, όπως το Candyman, το Orphan και το The Invisible Man, έχουν κακούς που απομονώνουν τον ήρωα και κάνουν τη ζωή τους κόλαση. Αυτή η ταινία κάνει εξαιρετική δουλειά σε αυτό, ενώ εξερευνά θέματα τραύματος και το αφήνει να πάει.
