Την στιγμή που το multi-verse της Marvel περνάει από έναν υπερκορεσμό, και οι ταινίες που βγάζει πλέον δεν ελκύουν τόσο σε σχέση με πριν δύο με τρία χρόνια, η Sony μαζί με την Marvel έρχεται για να δώσει μια νέα πνοή σε αυτό, εμβαθύνοντας σε έναν από τους διαχρονικά καλύτερους και ποιο καλοφτιαγμένους ήρωες, τον Spider-man.
Έδωσε άλλο νόημα στο πολυσύμπαν της Marvel
Το σύμπαν του Spider-man ήταν ανέκαθεν το σήμα κατατεθέν για τις ταινίες τις Marvel, και αν δεν το έχετε προσέξει, αυτός ο ήρωας βρίσκεται σε κάθε σημαντική ταινία, είτε είναι Avengers είτε είναι νέων υπερηρώων. Επομένως η τακτική να εστιάσουν σε αυτόν νομίζω πως ήταν η καλύτερη επιλογή. Και αυτό γιατί ύστερα από το Spider-Man: Across the Spider-Verse, το σύμπαν του Spider-Man ή… των Spider-People, παίρνει μια νέα τροπή καθώς πλέον βλέπουμε άπειρους Spider-People και άπειρες νέες δυνατότητες σε όλο το σύμπαν του αραχνοάνθρωπου.
Αυτό που έχει κάνει εδώ η Sony και η Marvel είναι τόσο εντυπωσιακό που προσωπικά για εμένα έχει ξεπεράσει τον ενθουσιασμό που είχα για τα τελευταία Avengers για παράδειγμα, και βλέπουμε επιτέλους όχι απλά την κλασική ιστορία ενός Spider-Man αλλά ένα αραχνό-σύμπαν, όπως το ονομάζουν, και το πως όλες οι ιστορίες του κάθε Spider-Man (Spider-Woman κλπ), συνδέονται μεταξύ τους και ποσο εύκολα μπορεί να διαλυθεί αυτό αν υπάρξει κάποια ανωμαλία στον κανόνα, ο οποίος είναι πανομοιότυπος σε όλους.
Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι είδαμε όλους τους Spider-Men, συμπεριλαμβανομένου από τα παιχνίδια και τις ταινίες και μας δείχνει πως ο κανόνας είναι ένας και δεν πρέπει να τον εμποδίσουμε: Πάντα θα πεθαίνει ένας άνθρωπος που αγαπάμε, είτε είναι ο θείος είτε ο πατέρας. Μάλιστα στο Spider-Man: Across the Spider-Verse δεν βλέπουμε απλά τυχαίους Spider-Men, αλλά ο καθένας έχει τον δικό του χαρακτήρα και μορφή και αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό καθώς δείχνει την λεπτομέρεια και το βάθος που έχει το multiverse του Spider-Man.
Το εικαστικό κομμάτι είναι σε άλλο επίπεδο
Πραγματικά είναι ένα αριστούργημα και δεν περίμενα ποτέ ότι θα το πω αυτό για ταινία, αν και animated, αλλά φυσικά αυτό δεν ενοχλεί καθόλου, αντιθέτως βλέπουμε μια απίστευτη πολυχρωμία, με το κάθε σύμπαν να έχει διαφορετικά vibes και χρώματα. Η ταινία δεν αρκείται στο να είναι άλλη μια ταινία του Spider-Man, άλλη μια ταινία για το πολυσύμπαν ή άλλη μια ταινία υπερηρώων. Αμφισβητεί τις ιδέες για τη μεγάλη δύναμη και την ευθύνη, τις ιστορίες για τους κόσμους στους οποίους ζούμε και τα πράγματα που αναζητούμε, καθώς και τις έννοιες του ηρωισμού και της ηθικής. Και το κάνει αυτό με ένα πανέμορφο, ευφάνταστο στυλ κινουμένων σχεδίων που κάνει κάθε κόσμο να μοιάζει απεριόριστος. Στο τέλος του Across the Spider-Verse, βρέθηκα να αναρωτιέμαι: Γιατί δεν μπορούν όλες οι ταινίες υπερηρώων να μοιάζουν και να είναι τόσο καλές;
Η σύγκρουση σε αυτή τη συνέχεια είναι ότι οι περιπέτειες του Miles Morales στο Into the Spider-Verse του 2018 δημιούργησαν μια σειρά από ανωμαλίες – κακοποιούς που μεταπηδούν στο σύμπαν – που απειλούν να διαλύσουν τον ιστό του ίδιου του πολυσύμπαντος, και υπάρχουν πολλά περισσότερα που ο Miles δεν γνωρίζει. Δεν έχει ιδέα ότι ο Miguel O’Hara ή αλλιώς Spiderman 2099 έχει ορίσει τον εαυτό του ως Spider-Sheriff που στέλνει τις ανωμαλίες πίσω στο χρόνο τους. Επίσης, δεν γνώριζε ότι το ερωτικό του ενδιαφέρον, η επίσης υπερδύναμη Spider-Person, Gwen Stacy, έχει προσληφθεί στην ομάδα του Miguel.
Αντί να αντιμετωπίζει αυτές τις παράλληλες χρονογραμμές ως μέρη για πέταμα, το Across the Spider-Verse στηρίζεται σε αυτές. Λειτουργώντας χωρίς τον περιορισμό των live-action ηθοποιών και των ηχητικών σκηνών, η σκηνοθετική ομάδα των Joaquim Dos Santos, Kemp Powers και Justin K. Thompson αναπτύσσει το πολυσύμπαν σε ολοκληρωμένα σύμπαντα, όπως ένα σεπιανό χρονοδιάγραμμα όπου ο Peter Parker ζει στη σκονισμένη Άγρια Δύση, ή ένα κινητικό μέλλον όπου ο Spider-Man είναι απλώς το κυβερνο-αβατάρ ενός έφηβου τεχνοπαθούς που τρώει τσιχλόφουσκες, ή ένας κόσμος όπου ο web slinger και το υπόλοιπο Κουίνς της Νέας Υόρκης υπάρχουν μόνο σε μορφή Lego.
Όλη αυτή η μεταπήδηση στο σύμπαν, όμως, έχει κάποιο τίμημα. Όπως εξηγεί ο Μιγκέλ, ο Μάιλς έχει διαταράξει αυτό που αποκαλεί “βασικά γεγονότα” ή “κανόνα” – τα κρίσιμα στοιχεία της ζωής ενός αραχνοανθρώπου που τον μετατρέπουν σε ήρωα. Αυτές οι στιγμές συνδέουν τους Spider-People σε όλο το πολυσύμπαν.
Οι τρυφερές στιγμές είναι αυτές που σου δίνουν μια περίεργη ευχαρίστηση
Η συνάντηση του Μάιλς με τον Σποτ, έναν κακό που αποτελείται από τρύπες που λειτουργούν ως πύλες, επιτρέπει στους καλλιτέχνες της ταινίας να ξεδιπλώσουν τη φαντασία τους. Τα πόδια και τα χέρια εμφανίζονται από το πουθενά για να κλωτσήσουν και να χτυπήσουν, τα χτυπήματα στο κεφάλι ταξιδεύουν, μέσω της τρύπας, σε όλη την οθόνη, μερικές φορές ίσως και στο πουθενά. Το κόλπο στις τηλεμεταφερόμενες σεκάνς είναι ότι η δράση πρέπει να είναι ταυτόχρονα εύκολα παρακολουθήσιμη και χαοτικά συναρπαστική, και το Across the Spider-Verse εκτελεί συναρπαστικά αυτή τη δυναμική. Αλλά ακόμη και με αυτούς τους νέους κόσμους και το θέαμα, η καλύτερη χρήση της καλλιτεχνικής ικανότητας της ταινίας είναι στις τρυφερές σκηνές του Across the Spider-Verse.
Στις αρχές της ταινίας, ο Μάιλς και η μητέρα του Ρίο έχουν την κουβέντα που είναι αναπόσπαστη σε κάθε ιστορία του Spider-Man. Δεν μπορεί να της πει ότι είναι ο Spider-Man. Εκείνη δεν μπορεί να καταλάβει τι της κρύβει. Το να είσαι και να μεγαλώνεις έναν έφηβο είναι εξίσου τρομακτικό. Η Ρίο θέλει ο κόσμος να αγαπήσει το αγόρι της με τον τρόπο που το αγαπάει εκείνη, και μπορείς να δεις το τρέμουλο στα δάχτυλα και τα απαλά μάτια της ότι φοβάται ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να το κάνει. Τακτοποιεί τις γραμμές του πουκαμίσου του γιου της και τον στέλνει μακριά, βάζοντάς τον να υποσχεθεί ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ πόσα σημαίνει για εκείνη.
Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθούμε και λίγο στην κωμωδία που είχε η ταινία, όπου όλοι στην αίθουσα πιάσαμε τον εαυτό μας πολλές φορές να γελάμε μέχρι δακρύων με τους αστείους διαλόγους και τις σκηνές. Ακόμα και σε σοβαρές σκηνές, υπήρχαν κάποια πολύ σύντομα κωμικά διαλλείματα για να κρατήσει το βάρος της “σκοτεινής” του ιστορίας στα σωστά επίπεδα και να μην καταπλακώσει τον θεατή με συναισθήματα που δεν αρμόζουν σε αυτή τη ταινία.
Το Across the Spider-Verse είναι, στον πυρήνα του, για έναν ήρωα που βρίσκει τον εαυτό του σε έναν κόσμο που δεν φαίνεται να είναι φτιαγμένος γι’ αυτόν και παράλληλα σου δίνει στο έπακρο αυτή την ευχαρίστηση όταν βλέπαμε τις πρώτες κλασικές ταινίες Spider-Man. Το ταξίδι αυτογνωσίας αυτού του ήρωα τον οδηγεί στις άκρες κόσμων πέρα από κάθε φαντασία – μέχρι το απροσδόκητο τέλος αυτής της ταινίας – και αυτό που βρίσκει εκεί είναι τα ανθρώπινα τρωτά σημεία που μας επιτρέπουν να είμαστε ήρωες.
Εμείς σας αφήνουμε με το playlist από την ταινία το οποίο ως Soundtrack απλά συμπλήρωσε πανέμορφα αυτό το αριστούργημα.
