Και μόνο το άκουσμα το ονόματός του είναι ικανό να παρεισφρήσει στις πιο σκοτεινές γωνιές του ανθρώπινου μυαλού και να το στοιχειώσει! Πρόκειται για μια από τις πιο στιβαρές και ανατριχιαστικές φιγούρες στο σύμπαν του τρόμου και το βιβλίο του Μπραμ Στόκερ που αποτέλεσε έμπνευση για τον σκοτεινό Κόμη αναμφίβολα συνεχίζει να κατέχει περίοπτη θέση στον χώρο της λογοτεχνίας εν γένει. Aυτή τη φορά ένα από τα σχετικά άγνωστα και υποτιμημένα κεφάλαια αυτού με τίτλο the Captain’s Log (το Ημερολόγιο του Καπετάνιου) υπήρξε έμπνευση για μια νέα προσθήκη στο είδος, με την ταινία The Last Voyage of the Demeter.
Η ρωσική σκούνα Demeter σηκώνει άγκυρα από το λιμάνι της Βάρνας στη Βουλγαρία, μεταφέροντας ιδιωτικό φορτίο είκοσι τεσσάρων αγνώστων ξύλινων κιβωτίων από τα Καρπάθια Όρη, με προορισμό το Λονδίνο. Αυτό θα είναι και το τελευταίο της ταξίδι, καθώς πρόκειται να ξεβραστεί ρημαγμένη και με το πλήρωμά της νεκρό υπό άγνωστες συνθήκες. Είναι προφανές ότι κάτι φρικτό έχει συμβεί στο πλήρωμα στη διάρκεια του ταξιδιού, κάτι που σχετίζεται στενά με τα μυστηριώδη κιβώτια…
Με τον André Øvredal στο σκηνοθετικό τιμόνι, το Last Voyage of the Demeter υπόσχεται πολλά με μια πρώτη ματιά. Ο Νορβηγός σκηνοθέτης, που τα προηγούμενα χρόνια μας χάρισε τα παραπάνω από ικανοποιητικά The Autopsy of Jane Doe και Scary Stories to Tell in the Dark, φαίνεται πως γνωρίζει πλέον καλά το αντικείμενο του τρόμου. Είναι όμως έτσι;
Το Last Voyage κερδίζει οπωσδήποτε το στοίχημα της ατμόσφαιρας, των απαραίτητων σκοτεινών χρωμάτων και της κλειστοφοβικής αίσθησης ενός πλοίου που έχει ξανοιχτεί στο άγνωστο της θάλασσας, παρέα με έναν υπερφυσικό κίνδυνο να παραμονεύει στα αμπάρια. Χάνει όμως σε ουσία, αφού αυτός ο υπερφυσικός κίνδυνος μοιάζει να έχει το πάνω χέρι, ακόμα κι όταν υποτίθεται ότι το ενδιαφέρον μας πρέπει να μετατοπιστεί από τον κλεισμένο στο φέρετρό του Δράκουλα, στο πλήρωμα του πλοίου που εν αγνοία του συνταξιδεύει μαζί του. Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι είχαν δυνατότητες που δεν αξιοποιήθηκαν σωστά από το σενάριο, με αποτέλεσμα ο θεατής να αναρωτιέται αν άξιζε πια τόσο πολύ να ειπωθεί αυτή η ιστορία της Δήμητρας…
Στο καστ συναντάμε τον γνωστό μας από το Game of Thrones Liam Cunningham (τον Ser Davos), στον ρόλο του στωικού και σκεπτικιστή καπετάνιου, τον Corey Hawkins του The Walking Dead, στον ρόλο του γιατρού, που, αντιμετωπίζει τις διακρίσεις και τον ρατσισμό των ανθρώπων εξαιτίας του χρώματός του και την Aisling Franciosi (Game of Thrones ως Lyana Stark, The Nightingale), την αινιγματική φιγούρα που ταξιδεύει λαθραία με το Δήμητρα και μοιάζει να ακροβατεί ανάμεσα στον κόσμο μας και στην πλευρά του υπερφυσικού. Όλοι τους χαρακτήρες που θα μπορούσαν να έχουν αξιοποιηθεί πολύ καλύτερα και που δυστυχώς θυσιάζονται σε ένα φτωχό, πέρα από την επιφάνειά του, σενάριο.
Στα του Δράκουλα, ο Javier Botet (Mama, Crimson Peak) από τη μια αποτίει φόρο τιμής στον Nosferatu του Murnau, καταλήγει από την άλλη να μοιάζει περισσότερο με τα θηριώδη βαμπίρ του Penny Dreadful και αποκλίνει αρκετά από τη μυστηριώδη και, αν θέλετε, εκλεπτισμένη φιγούρα του Κόμη που γνωρίζαμε ως τώρα, ενώ η υπέρμετρη χρήση CGI για μια ακόμα φορά κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Θεωρώ πως η «αραχνοειδής» φιγούρα του εξαιρετικά ταλαντούχου Botet θα ταίριαζε περισσότερο σε ένα άλλου είδους πλάσμα και πως η συγκεκριμένη απεικόνιση του Δράκουλα καταλήγει περισσότερο ζωώδης και άβουλη από όσο της αξίζει.
Όσο για το φινάλε, το γνωρίζουμε κιόλας από την αρχή, αφού η ταινία επιλέγει να μας το αποκαλύψει στην εναρκτήρια σκηνή της, τεχνική που θα μπορούσε να λειτουργήσει άριστα ως μοχλός κίνησης του ενδιαφέροντος. Ανταυτού σερβίρει όλη την αγωνία της στην αρχή, με αποτέλεσμα το αδύναμο και χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές σενάριο να μην μπορεί να στηρίξει επαρκώς τη δράση.
Πρόκειται για μια κακή ταινία; Όχι, ακριβώς. Πρόκειται περισσότερο για μη αυθεντική ταινία, που δεν έχει να προσθέσει πολλά στο αρχικό της υλικό, δηλαδή το μυθιστόρημα του 1897. Ίσως με ένα πιο δυνατό σενάριο οι νέοι χαρακτήρες να είχαν μια ενδιαφέρουσα ιστορία να μας διηγηθούν, εμπλουτίζοντας ικανοποιητικά έναν θρύλο που έχει τρομοκρατήσει γενιές και γενιές και που θα συνεχίσει να το κάνει για αρκετά χρόνια.
