Το “You” επέστρεψε με άλλα πέντε επεισόδια που ολοκληρώνουν την τέταρτη season. Όσοι είδατε το πρώτο part, μάλλον θα θυμάστε που μας άφησε η ιστορία. Ο Joe (Penn Badgley) μετά από ένα περιστατικό που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή του έρχεται αντιμέτωπος με τον μυστηριώδη δολοφόνο. Αποφάσισε να τον καταστρέψει και στο δεύτερο part επιδιώκει ακριβώς αυτό.
Ομολογώ πως την βασική ανατροπή, η οποία αφορά την ταυτότητα του δολοφόνου, την είχα καταλάβει, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι που παρακολούθησαν το πρώτο part. Βέβαια, δεν είναι η μόνη ανατροπή σε αυτό το part. Επιστρέφει ένας χαρακτήρας, τον οποίο είχαμε δει για λίγο στο πρώτο part, και μαθαίνουμε τι είχε συμβεί σε αυτόν, κάτι το οποίο δεν θα μπορούσα να είχα μαντέψει ποτέ. Θεωρώ πως έκαναν πολύ καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα, καθώς πραγματικά πίστευα ότι δεν θα βλέπαμε ξανά αυτόν τον χαρακτήρα.
Η πλοκή, σαφώς, μου άρεσε περισσότερο σε αυτό το part. Η εξιστόρηση γεγονότων ήταν καλύτερη και υπήρχε περισσότερη δράση. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν συγκεκριμένα γεγονότα ήταν αρκετά περίπλοκος, αλλά κάπως έτσι η season έγινε πιο ευχάριστη και λιγότερο ανιαρή. Στο τέλος, ωστόσο, υπήρχαν αρκετά περιθώρια βελτίωσης και πιστεύω ότι μπορούν να τα εκμεταλλευτούν για να δημιουργήσουν μια ακόμα season.
Η γνώμη μου για τους χαρακτήρες δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου. Όπως και στο προηγούμενο part, οι περισσότεροι δεν μου άρεσαν. Για την ακρίβεια, θα χαρακτήριζα μερικούς χαρακτήρες, όπως τον Adam (Lukas Gage) και την Kate (Charlotte Ritchie) ως ενοχλητικούς. Η Phoebe (Tilly Keeper) όχι μόνο εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη μου, αλλά ταυτόχρονα μου άρεσε ακόμη περισσότερο.
Στεναχωρήθηκα ιδιαίτερα με την κατάληξη που είχαν δύο χαρακτήρες, αλλά η σειρά θα ήταν αρκετά ανιαρή αν δεν υπήρχαν και κάποια δυσάρεστα γεγονότα. Ο Joe ήταν καλύτερος σε σύγκριση με το πρώτο part και έγινε επιτέλους ο πρωταγωνιστής που αρμόζει σε μια τέτοια σειρά. Γενικότερα, όμως, έχω παρατηρήσει ότι ο χαρακτήρας του Joe αλλάζει σε κάθε season και δεν συνάδει με τις προηγούμενες. Αυτό ίσως οφείλεται στις διάφορες συγκυρίες που καλείται να αντιμετωπίσει, αλλά για εμένα αποτελεί ένα πρόβλημα για τη σειρά γενικότερα.
Η σκηνογραφία αποτέλεσε το μοναδικό στοιχείο της σειράς που ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Δοκίμασαν διάφορα πράγματα και ουσιαστικά χρησιμοποίησαν μια διαφορετική φόρμουλα για κάποιες περιστάσεις. Σίγουρα η σκηνογραφία σε αυτό το part είναι από τις καλύτερες που έχω δει σε αυτή τη σειρά μέχρι τώρα.
Μια τέτοια σκηνογραφία κρίνεται απαραίτητη για μια σειρά ψυχολογικού περιεχομένου, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι ο πρωταγωνιστής προβαίνει σε άφθονες συναισθηματικές αποχρώσεις. Μέσα από τη σκηνογραφία, η σειρά καταφέρνει να αναδείξει μια ποικιλία εκφράσεων, που εκδηλώνουν την ψυχολογική κατάσταση του πρωταγωνιστή. Μπορούμε κιόλας να βρούμε ομοιότητες με την σκηνογραφία της season 2, η οποία μου άρεσε εξίσου πολύ.
Μετά την απογοήτευση που δημιούργησε το πρώτο part, ήρθε το δεύτερο για να σώσει την κατάσταση. Είναι εντυπωσιακό πως μπορεί μια σειρά να αλλάξει τη γνώμη του θεατή σε μόλις πέντε επεισόδια. Από την πλοκή μέχρι και την σκηνογραφία, όλα τα στοιχεία της σειράς σημείωσαν ανοδική πορεία. Πιστεύω πως αυτό το part ήταν καλύτερο, όχι μόνο για τους λόγους που προανέφερα, αλλά επειδή εστίασαν περισσότερο στον Joe και λιγότερο στους υπόλοιπους χαρακτήρες, κάτι που απέτυχε να υλοποιηθεί στο πρώτο part.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι η αγαπημένη μου season της σειράς, αλλά πιστεύω πως η παραγωγή κατέβαλε μια αξιόλογη προσπάθεια και το δεύτερο part κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μου. Το δεύτερο part είναι πολύ καλύτερο, οπότε σας προτείνω ανεπιφύλακτα να δώσετε στο δεύτερο part μια ευκαιρία, ακόμα και αν το πρώτο part δεν κατάφερε να κερδίσει το ενδιαφέρον σας.
